13 juni
De Brunssumse bikkels vertrokken al om 7:00 van huis voor hun rondje Limburgs Mooiste 2009, maar C. en Woossie hadden daar geen zin in.
Zij vertrokken dus pas om 10:10 en na wat omzwervingen op weg naar de start, gingen ze om 10:50 onder de boog door voor hun ‘100 km zwaar’.
(“Zwaar, ’t mocht wat”, mopperde C. maar aangezien die lange mee ging, had-ie weinig keus want 150 km zou hem zeker halverwege de bezemwagen in hebben gejaagd.)
W. had op het laatste moment trouwens pas besloten om toch mee te gaan; ‘het jeukte’ zei hij zelf, maar daar had C. een heel ander idee bij.
En terecht, bleek vandaag; het fietsen ging die lange namelijk niet zo best af, maar waar nodig lopend, kwam hij uiteindelijk ook over de finish.
Dat ze de Oliemolen als (1e) klim durven aanduiden, is volgens C. een gotspe, maar zo waren er nog wel een paar vandaag.
Desalniettemin was W. na pakweg 25 km (nou ja: bijna 40 met Brunssum – Landgraaf erbij) al helemaal kapot.
En toen moest het mooiste natuurlijk nog komen…
C. was trouwens wat verrast door de koerswijzigingen.
De gedeeltelijke beklimming bij Sweijkhuizen stond niet in het originele routeboek, Schimmert werd nooit bereikt (wegwerkzaamheden?) en de Slingerberg was plotsklaps wel een klim en niet, zoals volgens de routekaart, een afdaling.
Dat de Slingerberg en de Schrieversberg nu vlak achter elkaar zaten, was voor W. een beetje de doodssteek; die laatste moest hij gedeeltelijk lopend afleggen, hoewel hij de Visweg daarna weer wat beter verteerde.
De Brakkeberg werd door hem ook lopend volbracht en na de op de 2e ravitaillering in Gulpen volgende combo Dorpsstraat – Beversberg, zakte het tempo ook als het niet bergop ging bijna tot onder loopsnelheid.
C. stond dus regelmatig aan de kant ‘op z’n maatje’ te wachten, hoewel de vriendschap aan een zijden draadje hing…
Een laatste verrassing in Wijlre: de Dikkebuiksweg was geschrapt, vanwege een zeepkistenrace en de Elkenraderweg diende als alternatief.
Het rondje Fromberg, de Mingersberg (feitelijk niet, want die klim ligt aan de nadere kant) en het Imstenraderbos vormden het toetje, waarbij W. de schoenen nog eens extra afsleet – er waren er trouwens best veel die de laatste obstakels lopend volbrachten, dus zo had hij meer aanspraak dan C. die meestal alleen stond te wachten…
Na net even meer dan 107 km ‘koers’ werd na 5 u en 10 min ‘netto’ de finish gepasseerd – het schuifelen voor het biertje en de tas met inhoud, doen we volgend jaar niet meer: gewoon het speldje claimen en wegwezen.
De laatste 13,5 km Landgraaf – Brunssum ging – tot genoegen van W. – voornamelijk vals plat naar beneden en om even na half zes (!) waren ze weer thuis met net even meer dan 130 km op de teller.
C. heeft er niet veel fiducie in dat het volgende week beter gaat tijdens de JJC – weliswaar minder ‘uitdagend’ qua klimmetjes, maar wel zo’n 20 km langer…