Eindelijk is het zover: de eerste grote ronde van dit jaar gaat zaterdag van start.
Daarmee wil ik de Tour Down Under (memorabel omdat het Lance’ laatste was) of de Rondes van Qatar of Oman (onze ‘eigen’ Geesink als winnaar!) en nog zo wat meerdaagse koersen niet tekort doen, maar de Giro is van een heel ander kaliber.
En het is mijn favoriete ronde – uiteraard zit ik ook tijdens de Tour aan de buis gekluisterd, de Vuelta volg ik ook, maar de Giro vind ik – met afstand – het leukst om te zien en ik kijk alle drie het liefst via Ketnet / Sporza.
Dat het zo’n leuke ronde is, komt misschien omdat het nog vroeg in het seizoen is; de voorjaarsklassiekers hebben we net achter de rug, de renners weten waar ze staan of hebben (juist) wat goed te maken of in te halen. Waar de Tour vaak wat geregiseerd overkomt, is de Giro (bijna) iedere dag leuk. En natuurlijk is het ook persoonlijk: fietsen in Italië lijkt op de één of andere manier aantrekkelijker dan fietsen in Frankrijk.
Ook dat komt gedeeltelijk door de tijd van het jaar, alles nog zo vers groen, maar de beklimmingen zijn van een schoonheid die je elders in de Alpen niet tegenkomt, of in elk geval in mindere mate. Adepten van de Tour, liefhebbers van het Franse hooggebergte of de Pyreneeën zijn vast een heel andere mening toegedaan en ik moet (wel) zeggen: ik heb zelf nog geen Franse of Spaanse berg beklommen. Barcelonnette ging vorig jaar helaas niet door, maar daar ben ik zeker in de nabije toekomst te vinden, want dat Brevet de 7 Cols komt aan de muur.
Maar goed, de Giro dus. Ik heb geen persoonlijke favorieten, dus wie er wint of verliest maakt mij weinig uit, als ze er maar invliegen. Ik geniet van de strijd van alle renners, de uitzichten vanaf de motor of vanuit de helikopter en ik verheug me op mijn eigen verblijf daar, zeker in die etappes waar ze bergen beklimmen die ik ook op mijn lijstje heb staan. Eénentwintig mooie etappes, met voor elk wat wils; de Strade Bianche is zonder regen al speciaal, maar mét een feest, het dak – de Cima Coppi – op de Giau, de Etna die ik zelf alleen maar @clubvirtual beklommen heb, de Grossglockner, de (verschrikkelijke) Monte Zoncolan en een klimtijdrit die weliswaar minder is dan de Corones vorig jaar, maar toch…
Het worden drie fantastische weken!