Het gebeurt niet vaak dat een profwielrenner dodelijk verongelukt in een koers. Statistisch gezien misschien een mirakel, gezien de kwetsbaarheid van de fietser.
Maar de profs rijden dan ook over ‘afgeschermde’ wegen, hebben meer dan gemiddelde ervaring met zware omstandigheden en zijn veelal acrobaten op hun fiets; de meeste fietsers – profs en gewone stervelingen – verongelukken dan ook onder ‘gewone dagelijkse omstandigheden’…
Maar vergeet ook niet dat de meeste crashes weliswaar niet dodelijk zijn, maar wel het einde van een carrière kunnen betekenen.
Zoals Beloki, die na zijn val in de Tour van 2003 – die nota bene misschien wel minder bekend is dan de capriolen die Armstrong moest uithalen om hem te ontwijken – nooit meer de oude werd.
Gelukkig zijn er (legendarische) verhalen van degenen die het wel en soms wonderwel ongeschonden konden navertellen, maar sommigen hebben dus minder geluk en komen dodelijk ten val.
Zoals Casartelli in de Tour van 1995 en toen ik de eerste beelden van Wouter Weylandt zag, zei ik meteen tegen Paula: “Die is dood”.
Verschrikkelijk, nauwelijks 10 seconden live beeld en ik krijg het voorlopig niet van mijn netvlies.
Even later vanuit de helicopter beelden van de poging tot reanimatie, de bange afwachting van de bevestiging, toch nog hopend dat, maar helaas…
De ceremonies werden al tijdens de koers afgelast, de bevestiging kwam niet lang na afloop ervan.
Ik voelde en weende mee met de commentatoren van Sporza, die de bui ook al voelden hangen en er begrijpelijkerwijs helemaal niet meer ‘bij’ waren.
Vervolgens kwamen de sociale media in beweging; Twitter en Facebook stroomden vol en ik heb me daar maar een beetje ingestort, als afleiding – gedeelde smart is halve smart, nietwaar?
Toch raar eigenlijk – ik voel hier een betrokkenheid die in feite nergens op gebaseerd is.
Jazeker, ik fiets ook en ik kijk vooral mooie koersen als de Giro, ik ken en bewonder een aantal renners, maar als ze (met of zonder oufit) op straat aan me voorbij lopen, zou ik misschien wel 80 – 90% niet eens herkennen.
Wouter misschien nog wel, want die won immers in 2010 de 3e etappe in de Giro. Ja inderdaad, de derde etappe…
Het is me niet duidelijk of hij nou wel of niet zou meedoen dit jaar; er wordt gemeld dat hij Benatti had vervangen, maar ik meen eerder gelezen te hebben dat Feillu diens vervanger was.
Benatti doet in elk geval niet mee omdat hij tijdens de Tour de Romandie hard ten val kwam en een aantal breuken opliep; als Wouter wel als zijn vervanger werd aangewezen, is dat toch een samenloop van omstandigheden waar je niet te lang over na moet denken…
Wat een verschrikking voor zijn vrouw, zijn ongeboren kindje, zijn familie, vrienden en ploegmaats.
In plaats van een mooi verjaardagskado te ontvangen in september, wordt hij nooit meer jarig, 26 jaar pas.
Ik weet het: er zijn tientallen vergelijkbaar schrijnende verhalen per dag op te tekenen en wat dat betreft is dit ‘just another sad story’, maar zoals hiervoor al geschreven, ik voel mij hier meer bij betrokken, hoewel ik op geen enkele wijze wil suggereren dat ik hetzelfde ervaar als zijn naasten.
Ik wens hen allemaal veel sterkte en ik hoop dat zijn team als één man als eerste over de meet komt morgen – ook al eerder gedaan, maar niet minder passend.
(Gian Mattia D’Alberto – LaPresse / 10 05 2011 Livorno sport)
Mr. QMusic, Jeroen van Inkel (@jeroenvaninkel) en zijn domme aangeefkutje Patricia van Liemt (@patriciavliemt) mogen dan publiekelijk hun excuses maken. Zij slaagden erin om op wel erg botte wijze de Twitter trends top 10 halen.
Aan het eind van het nieuwsoverzicht, waarin al gemeld wordt dat Wouter overleden is, een beetje stom gaan zitten giechelen over het haar van de één of ander, waarna Jeroen halfslachtig iets van een minuut stilte voorstelt. Waarop zij dan binnen 5 seconden kwekt ‘Klaar! – Ja, ik kende hem niet’ om vervolgens dan nog harder te gaan zitten giechelen.
Jeroen had daar natuurlijk meteen afstand van moeten nemen, maar pas na een paar uur ontkennen dat er iets was gebeurd, kreeg hij in de gaten dat ze er niet mee wegkwamen.
Ik zet die zender sowieso nooit op, maar ben ook niet van plan om naar nog meer als goedmakertje bedoeld gestoethaspel te gaan zitten luisteren, dus ik wens ze veel succes verder. Ik ga wél naar de Giro etappe kijken en hoop dat ik het droog houd…
Vooral zijn side kick (Patricia van Liempt) is respectloos…”kende hem toch niet hahaha..”. Dan ontstaat er commotie en probeert ze zich er vanaf te maken “Ja zo hebben we het niet bedoeld’… en dan achteraf heel schijnheilig de familie veel sterkte toewensen. Dat maakt het nog erger. Dan ben je geen goed mens of heel erg dom!
En Jeroen van Inkel “Ken ‘m toch niet heb ik nooit gezegd”.. grote jongen hoor, want dat zijn de woorden van Patricia van Liempt. Hij probeert zich er makkelijk van af te maken.
Af en toe denk ik wel eens: Wat een kutleven! Als zo’n gast, bovendien een gozer met een werelduitstraling, zo maar uit het leven gerukt wordt, komt ook nog eens bij dat hij ook binnenkort vader geworden was.
Zo dát moest ik ff kwijt.
Kus, A.