Limburgs Mooiste 2011
Ja, ik geef het toe: ik heb vanmorgen ook een ‘gay’ gevoel gehad, maar ik heb desondanks Limburgs Mooiste 2011 met spatbordjes gereden. Lees net op Twitter dat hoe hard je ook kan fietsen – en dat kan ik – je dan toch echt een ‘sissy’ bent. Het zij zo…
Ik fiets ook regelmatig – zeker de langere toertochten – met een stuurtasje dat zo mogelijk nog erger schijnt te zijn. Nou ben ik vast niet de enige die met beperkingen rondrijdt (nek, schouder en rug), maar ik vind dat gefriemel om eten uit je achterzakken te krijgen een hoop pijnlijk gedoe, dus ‘deal with it’…
Het was trouwens toch al een dubbeltje op z’n kant vandaag. Al voordat de fiets op de drager stond was ik zeiknat; het regende dan wel niet echt heel hard, maar wel gestaag en met een temperatuur van pakweg 11 graden, weet je dat het een lange dag wordt. Figuurlijk dan, letterlijk valt het mee als je maar 135 kilometer hoeft.
Hoewel, het geschuifel bij de start wordt nog eens dunnetjes over gedaan na zo’n 500 meter, als je het verplichte stuurlint krijgt uitgereikt (tegen overhandiging van een deelnamebewijs én een e-mail met je naam en adres er op). En vervolgens sta je bovenop de Kruisberg een stief kwartiertje stil, omdat je de route van de reeds terugkerende (ex) profs / elite kruist. Ja, dat werkt stemmingsverhogend. Nou ja, had ik ook maar om 7 of 8 uur moeten vertrekken ipv. om 9:50 en het stond nota bene ook in de allerlaatste e-mail die we mochten ontvangen…
Afijn, de route was nieuw en dus was er sprake van hoopvolle verwachting. Meer hoogtemeters dan in de 160, dus dat zat wel snor. Helaas hadden ze geen ideeën meer voor gekleurde bordjes, want we mochten eerst de rode route volgen en vervolgens de gele. Dat zorgde hier en daar voor verwarring, temeer daar grote aantallen rode lussers besloten om de bordjes ‘rood 135’ te volgen (ipv. ‘rood 160’). Waarschijnlijk vanwege het lekkere weer werd er spontaan besloten om de korte variant te nemen, zodat men weer snel op een terrasje kon gaan zitten.
Qua beklimmingen overigens geen enkele verrassing, of het moet zijn dat de Eyserbosweg een afdaling was in de route van vandaag. Nou is LM toch niet zo van de geijkte beklimmingen (Keutenberg, Cauberg, Fromberg, et cetera), maar dit was toch wel pijnlijk – de Eyserbosweg verkracht je niet op die manier. Toch blijven het mooie routes en er viel vandaag best genoeg te genieten, ondanks de regen en de – het houdt niet op – wind op de plateaus.
De (Twitter) hash tag #epicfail voor de helm stickers: daarvan lagen er zeker 10.000 langs en op de wegen. Die dingen blijven dus schijnbaar niet zitten – ik had ze sowieso niet opgeplakt, want aan mijn helm geen lijmresten. Samen met het gedoe van de sticker met chip die om de zadelpen moest (geen ruimte, maar ik had gelukkig een spatbordje waar ik die aan kon plakken en wtf is er eigenlijk mis met een stuurbordje met chip?) en het ‘check / dubble check’ spel met het stuurlint, krijgt de organisatie van mij geen bonuspunten hiervoor.
Voor de rest wel: 18, 19 duizend fietsers veilig hun rondje laten rijden – en dus weer een applaus voor de vrijwilligers graag! – en die toereikend bevoorraden, is niet niks. De start was wat rommelig, de finish is een stuk beter dan twee jaar terug, toen ik nog 20 minuten mocht schuifelen voor een biertje dat ik niet wilde (maar je moet er wel langs). Persoonlijk vind ik de AGR beter geregeld – zeker qua bevoorrading – maar over deze LM ben ik redelijk tevreden (gemiddeld een 7 zeg maar).
De Polar noteerde:
134,7 km – 4:25 uur (netto)
Hoogtemeters 1.628 (officieel 1.737)
Max. stijging 18%
