Vandaag deed C. voor de 1e keer mee aan de Steven Rooks Classic. Die is traditioneel op Hemelvaartsdag (toch?) – vorig jaar viel dat een stuk eerder in het jaar en was het weer pet. Nu is het al weken prachtig – alleen tijdens de Hel van het Mergelland kreeg C. water in de schoenen – en vandaag was het dan ook prachtig weer om een stukje te fietsen.
Met vooruitziende blik had hij zich ingeschreven voor ‘slechts’ 110 km – dat werden er sowieso al dik 118 vanwege problemen bij Herve (alweer!), maar het was a) net 3 dagen na zijn dubbele trip afgelopen weekeinde en b) zaterdag wachtte alweer de Vacansoleil 4 Challenge, waarbij hoogstwaarschijnlijk weer flink tegen de wind in gebeukt mag gaan worden…
Hij en Toerbeest hadden woensdag zijn spulletjes al gehaald en zelfs een hotelletje in Berg en Terblijt geboekt. Dat scheelde heen en weer rijden en ’s morgens een hoop (file)ellende; bovendien werd er heerlijk gegeten in La Casa in Valkenburg 🙂
Rond 8:40 was C. dan ook kant-en-klaar bij de start en hij mocht meteen door (want er werd in blokken gestart en hij viel in het blok 8:30 – 8:45). Na wat omzwervingen ten Zuid-Oosten van Maastricht – met de obligate klimmetjes en doortocht door Moerslag – ging het richting België. Daar werden de meer serieuze uitdagingen opgezocht, maar C. vond eerlijk gezegd dat het er af en toe op leek dat er juist om de echte uitdagingen heen werd gereden.
Belangrijkste kuitenbijters vandaag waren de Côte de Foret, Les Waides en – om je op het eind nog even te slopen – de Côte de Hallembaye en de Thier a la Tombe – de tussenliggende klimmetjes hebben op de routekaart geen naam…
Ondanks de wat tegenvallende hoogtemeters – mede vanwege de aanpassing aan het parcours waarschijnlijk, want mooie cols liggen er in de gemeente Herve – was de tocht naast mooi en weer uitstekend ‘bewaakt’ door talloze vrijwilliggers, best uitdagend te noemen, zeker met een nog steeds opspelende / pijnlijke onderrug. De zwangerschapsband bewijst zijn goede diensten wel dezer dagen en eenmaal thuis kan er snel weer een Diazepam worden genomen.
Overigens was het wel komisch dat we op een gegeven moment moesten stoppen, omdat we de route kruisten en de later gestarten van rechts kwamen, terwijl wij rechtdoor moesten. Een mooi dilemma in zo’n koers – wie krijgt er nou voorrang? (Wij moesten in dit geval wachten van de verkeersregelaar.)
Voor C. was het een geslaagd evenement, georganiseerd door MIR (Sportmarketing), met hulp van de vele vrijwilligers. Het was vast nog lang gezellig bij het MECC, maar omdat hij nogal vroeg binnen was en sowieso nooit (lang) blijft hangen, heeft hij daar niks van meegekregen. Mirjam & Co. bedankt!
De Polar registreerde:
118,3 km
Netto triptijd 3:58
1.425 hoogtemeters (dat valt dus wel tegen)
18% maximaal
Hij scoorde de 38e ‘overall’ tijd in het Klassement van de 110 km (1.895 deelnemers geregistreerd) – in totaal heeft hij (dus) bijna 30 minuten bij de bevoorradingen doorgebracht. De 1e was inderdaad een crime qua drukte en kostte een dikke 20 minuten, de 2e was vrijwel verlaten en het ging daar dan ook een stuk sneller.
Op Les Waides was C. ondanks zijn huidige ‘handicap’, 2:30 minuten sneller boven dan tijdens de HvhM: 7:35 om 10:05 – maar dat was vroeg in het seizoen én hij was toen ook al drijfnat en verkleumd, dus ook met handicap 🙂
Ik lees inmiddels zowel goede maar vooral veel slechte reacties op het gastenboek. Ik ben het met een gedeelte van de kritiek ook wel eens, want de 1e bevoorrading was idd. een drama qua wachten, maar niet qua aanbod. Ook bij de 2e heb ik gewoon een banaan en een reep gescoord.
Wel terecht lijkt mij het punt dat de startbescheiden moeten worden opgestuurd (voor dat geld) – ik was er woensdagavond en toen viel het mee, maar ik heb ook al eens 3 kwartier moeten wachten bij een andere tocht, voor ik eindelijk van start kon…