Wel degelijk

Social media: vloek of zegen? Voor of tegen beide zijn argumenten genoeg, maar ik houd het maar bij zegen. Waarom? Omdat ik dagelijks geniet van de dingen die er gedeeld worden, althans van de meeste dingen. Voor een (groot) deel heb je natuurlijk zelf in de hand wat je daarvan te zien krijgt, want het draait immers om volgen en gevolgd worden. Maar dat is niet anders dan surfen: je bepaalt goeddeels zelf wat je te zien krijgt, of waar je terecht komt.

Ik ben al een poosje verbonden met Twitter, maar in eerste instantie was dat voornamelijk om @lancearmstrong te volgen en tweeten deed ik niet. Toen bleek dat er (veel) mahjongers op Facebook zaten, werd ik daar actief en sindsdien ben ik ook Twitter meer gaan gebruiken. Dat heeft er mede toe geleid dat ik met @TeamAD6Tweets volgend jaar de Alpe d’HuZes hoop te kunnen volbrengen.

En van het één komt het ander: veel deelnemers aan Alpe d’HuZes zijn ook op Twitter actief en door sommigen daarvan te volgen, krijg je weer andere interessante ’tweeps’ te zien, et cetera. Je moet voorzichtig zijn met het gebruik van het woord ’tsunami’, maar voor je het weet, begint je ’timeline’ er wel op te lijken…

Op een gegeven moment kreeg ik een (re)tweet dat er een boek van @ThomasBraun_ was verschenen: Ga toch fietsen! Dat zag er leuk uit, herkenbaar ook, aangezien ik zelf ook een metamorfose heb ondergaan. Meteen naar de boekhandel en toen ik er uiteindelijk aan begon, in één ruk uitgelezen. Afijn, lees hier mijn ‘recensie’…

Thomas bleek dus ook op Twitter te vinden en ik stuurde hem een tweet en klikte ‘Follow’. Enige tijd later kwam daardoor @myrthebrak (http://www.arnhemsmeisjefietst.nl) in beeld, want zij had Thomas’ boek ook gelezen en tweete ‘Wat een held bent u’. Dat vond Thomas niet kunnen, zowel het ‘u’ als het heldendom niet; Myrthe was immers de held(in) die al voor de 2e keer de Alpe d’HuZes had volbracht. Ik was het daar volledig mee eens en klikte alweer op ‘Follow’, zij ook, en ik heb haar meteen maar gezegd vooral ook geen u tegen mij te zeggen, hoewel ik nog ouder dan Thomas ben.

Zowel Myrthe als Thomas vinden ‘per fiets bergen beklimmen’ schijnbaar net zo leuk als ik; de Dolomieten verenigen ons (in elk geval een beetje). Thomas beschrijft zijn eerste capriolen daar in zijn boek en Myrthe zit er momenteel, voor de Stelvio, de Gavia en de Mortirolo – ik zou zo weer meerijden! Maar ook de Alpe d’HuZes lijkt een gezamelijk feest te worden: Myrthe heeft Thomas ‘uitgenodigd’ om in 2012 ook mee te doen, en dat zal hij naar alle waarschijnlijkheid niet kunnen weigeren 🙂

En dat terwijl hij aan de vooravond staat van een geheel andere uitdaging: de @tourforlife (http://www.tourforlife.nl) – vriend @DatWeetIkOokWel was al een held (klassiekerweek is ook niet niks), maar deze tour staat toch nog een treetje hoger op de heldenladder. Dat het trouwens nóg gekker kan, zag ik onlangs op http://www.tourdeconcorde.org (@TourForKiKa) – toen ik dat onder de aandacht bracht van mijn steun en toeverlaat (Toerbeest a.k.a. @Derai) kreeg ik echter een blik toegeworpen waaruit zoiets sprak als “Zal ik de dokter bellen, of doe je dat zelf? Je blauwe pillen zijn op.”

Nou zijn we natuurlijk net pas terug van de hoogtestage 2011: ze heeft me daar behoorlijk tot het gaatje zien gaan, met name op de Zoncolan – waar ik nota bene zelf ging denken dat ik het niet zou redden – maar ook op een paar andere ‘hard hitters’. Die ervaring vond ze alleen maar dragelijk omdat ik er telkens – eenmaal boven – snel weer bovenop was, maar er zijn grenzen. En die trekt ze bij 6x de Alpe d’Huez op – ze is van ons tweeën dan ook de meest realistische, hoewel ik er zelf nog niet eens zeker van ben dat ik het voor elkaar krijg.

Voordat ik aan de hoogtestage van dit jaar kon beginnen, heb ik er ook al behoorlijk voor moeten beulen – misschien niet zo extreem als Thomas, maar mijn ‘uitgangswaarden’ waren beter, althans qua conditie (schat ik). Qua gewicht had ik eerst zoiets van: hoezo ‘vadsig’? Ik woog half oktober vorig jaar 96 kilo (bij 1,77 m en 50 jaar) – mijn seizoen 2010 was begin juli naar de kloten gegaan en door de verminderde trainingsinspanning, bij gelijk eetpatroon, waren er een beetje teveel kilo’s aangekomen. Die moesten er weer af en dan meteen nog maar een paar, want dat scheelt weer bergop.

Toen ik eind juni naar Italië vertrok, hoefde ik nog maar 73 kilo (van mezelf) de passen over te sleuren. En dat scheelt inderdaad een slok op een borrel – ik ben dan ook vastbesloten om het zo te houden, maar ik ga op zoek naar hulp om de winter gericht trainend door te kunnen komen. Ik doe nu maar wat, veel spinnen, wat krachttraining, vroeg beginnen met toertochten rijden (en de afstand langzaam opvoeren), maar ik denk dat er meer in zit. En dat zal nodig zijn om de missie Alpe d’HuZes te volbrengen…

Intussen hebben Myrthe en Thomas elkaar al ontmoet en ik hoop ze tezijnderijd ook beiden de hand te mogen schudden, liefst na 6x de Alpe op te zijn gefietst. Mooi zoals ze hun bewondering voor elkaar uitspreken; en zoals die twee zijn er (vast) nog velen, maar zij zijn allebei helden, wel degelijk.