Aanstaande zaterdag waagt C. een tweede poging: Boogie’s Extreme staat op de agenda. In 2008 was die rit geen onverdeeld genoegen omdat de route ‘op het laatste moment’ moest worden aangepast.
Maar, hij had zich destijds al voorgenomen om het in een herkansing nog eens te proberen – in 2009 wilde hij nog niet, in 2010 kwam het er niet van, maar dit jaar dus wel.
Helemaal vlekkeloos loopt het (in de voorbereiding) ook dit jaar weer niet, want de verzending van de startbescheiden is vertraagd. Maar daar is een mouw aan te passen, dus dat komt goed 🙂
Het parcours – C. rijdt de 160 kilometer, gezien de weersvooruitzichten* – zal inmiddels wel goed uitgevogeld zijn, rekening houdend met de strengere Belgische ’toelatingseisen’. Enkele mooie beklimmingen moeten we noodgedwongen links laten liggen, maar het hoogteprofiel is toch redelijk. Er worden dik 1.500 hoogtemeters geprojecteerd in de officiële track en dat is zo’n beetje van AGR niveau.
Boogie’s is zo’n beetje de laatste koers met ‘verhoogd inspanningsgehalte’. Er staan nog twee Vacansoleil ritten op het programma en volgende week de Dam tot Dam Classic, maar het serieuzere werk is na zaterdag over. En daarmee komen we al weer redelijk tegen het eind van het wegseizoen…
Dat hij dit seizoen nogal extreem – veel/hard/heuvelop – gekoerst heeft, werd afgelopen zaterdag wel duidelijk toen zijn achterwiel ‘ontplofte’. Het nuchtere commentaar van zijn favoriete fietsspecialist (Jos Feron) was: ‘je rijdt gewoon veel te veel voor zulke standaard wieltjes’. En dat voor / bij een fiets die aan het begin van dit wegseizoen pas werd aangeschaft…
Er moet dus geïnvesteerd worden in een betere set wielen, want volgend jaar wordt het zeker niet minder. Maar eerst komt het herfst- en winterseizoen – de Bulls kan uit het vet en die kan bijna niet kapot 🙂
* Ja, er wordt zowaar een mooie dag voorspeld. Dus zal het wel gieten van de regen en in dat geval rijdt onze held slechts de 100 kilometer – hij heeft het wel gehad met de regen.