Spaken met doornen

De Ride for the Roses – de Bike Rebels deden hier pas 1x eerder aan mee, in 2005. En het zal wel weer een jaar of wat duren voordat C. zich er nog eens aan waagt.

Natuurlijk is het mooi – en zeer de moeite waard – om voor een goed doel te fietsen. Het mooiste bericht kwam dan ook na afloop, toen het eindbedrag werd bekendgemaakt: ruim 1,5 miljoen Euro! Daardoor werd de dag toch nog goed, want qua fietsen was het pet…

Het zag er nog wel zo goed uit ’s morgens vroeg: de voorspelde regen was al over het land getrokken en de vooruitzichten waren dat we het droog zouden houden. En zo was het ook, daar lag het niet aan. Maar ‘zeer de moeite waard’ moet je in dit geval wel heel erg figuurlijk nemen. De inspanning op de fiets stelt echt niks voor, of het moet dan nog je concentratie zijn. Eén moment van onachtzaamheid en je ligt op je bek; er lagen er ook vandaag weer verschillende ‘gestabiliseerd’ op het asfalt en hopelijk komt het met alle ongelukkigen weer goed.

Misschien is het ook niet zo handig om met 6.000 man in peloton over smalle wegen en door dorpjes te willen rijden. Je kan alle kruisingen dan wel afsluiten, maar als het nog maar een 2 meter breed is of er weer eens een haakse bocht of rotonde genomen moet worden, dan valt het gewoon evengoed stil. Als er werd gereden, viel het nog wel mee en was de snelheid redelijk, maar we moesten wel heel vaak in de remmen knijpen en stilstaan.

Voordat we trouwens echt in beweging kwamen (bij de start) waren we al drie kwartier verder. Je zit dan wel niet helemaal achteraan, maar de voorsten zijn tegen die tijd al een kilometer of twintig onderweg. Omdat het lint – mede door de opstoppingen – toch op diverse plaatsen breekt, kun je nog een soort inhaalrace beginnen. Uiteraard probeerden C., @WebHaaz en @MartenTerpstra er nog wat van te maken door de gaten naar een volgend groepje dicht te rijden – zo werden ze in elk geval nog een beetje warm…

Uiteindelijk reden we zo ver vooraan dat we de voorrijders niet meer voorbij mochten (er reed nog wel een grote groep voor, maar die jump mochten we niet maken). Dus peddelden we rustig verder, totdat C. in Uithoorn na een bocht aanzette en er iets heel hard ‘KLOINK’ deed. Eerst denk je dan aan een verspringende ketting, maar omdat het voelt of er ineens iemand aan je fiets is gaan hangen en het naar rubber begint te stinken, heb je al gauw door dat er meer aan de hand is.

Twee spaken afgebroken en einde Ride voor hem dus. Marten zag / hoorde het gebeuren en informeerde Jeroen, maar telefonisch kon C. ze meedelen dat ze niet hoefden te wachten. Hij belde Toerbeest, die nog geen 5 kilometer hoefde te rijden om hem op te pikken en ze waren juist op tijd terug om Jeroen en Marten bij de finish weer op te vangen. C. kreeg toch ook z’n tasje met reclame, de roos en een speldje, maar hij was niet echt meer in een goede stemming.

Gelukkig had Jeroen de TeamAD6Tweets t-shirts bij zich en daarvan werd hij weer wat vrolijker. De bekendmaking van het eindbedrag was daarna nog een mooi toetje op een verder wat ongelukkige dag.

Garmin van de driekwart die C. wel gereden heeft hier.