Gisteren werd bekend dat de (on)gelukkigen op de wachtlijst voor de Alpe d’HuZes van 2012 voor een groot deel ook aan de bak kunnen. Het wordt namelijk een tweedaags evenement, waarbij op woensdag (naar verwachting) 2.500 – 3.000 fietsers de berg op mogen.
Voor het merendeel juichende reacties op Twitter en Facebook, een enkeling twijfelt – ik ook…
Natuurlijk ben ik blij voor de mensen op de wachtlijst, uiteindelijk had ik op ‘eigen kracht’ misschien ook op de wachtlijst gestaan – onze verzekerde deelname hebben we immers te danken aan teamcaptain Daniël (@berggeit_ad6), die door zijn prestatie van dit jaar sowieso zeker was.
En nu zijn er nog duizenden geweldige mensen die de kans krijgen om (ook) hun steentje bij te dragen.
Blij ook voor de mogelijke consequenties voor de te verwachten opbrengst – wordt 40 miljoen nu inderdaad een reëel doel? Het zal duidelijk zijn dat ook ik vind dat meer geld beter is – er is immers zoveel te winnen bij het behalen van de doelstelling om van kanker een tropische chronische ziekte te maken (de verspreking was van Dries van Agt, tijdens de cheque overhandiging afgelopen zondag).
Mooi dat we ons doel naar boven kunnen bijstellen dus.
Wel heb ik zo mijn reserves t.a.v. de massaliteit – kan een evenement als dit ook niet gewoon uit zijn voegen groeien? En zo ja, wanneer wordt dan de kritische grens bereikt? De plaatselijke middenstand in Bourg-d’Oisans en omgeving zal er geen probleem mee hebben – tot op het laatste kamertje volgeboekt, tegen gemiddeld fors hogere prijzen dan een week vóór of na de AD6.
En afgezet tegen veel van de bij een touretappe aanwezige Nederlanders (op de Alpe) zijn de AD6-ers welkome gasten. Geen idioterie voor ’30 seconds of fame’ en geen overdadige drankconsumptie om maar eens wat te noemen. De focus op het verwezenlijken van een ‘hoger doel’ maakt dat het een heel andere belevenis wordt.
Allemaal helemaal goed dus? Nou, is het eigenlijk wel reëel om een verdubbeling van de opbrengst te verwachten? Ik hoop van harte dat ik volgend jaar wordt weggehoond omdat ik daarover mijn twijfels heb uitgesproken. Het kán ook wel en de AD6 bewijst zichzelf ieder jaar weer – willen is kunnen en opgeven is geen optie. Maar, twee maal zoveel deelnemers, die goeddeels in dezelfde vijver naar sponsoren vissen, dat maakt het er niet makkelijker op.
De organisatie denkt daar (dus) anders over, maar hoewel ik uiteraard geen inzicht heb in de echte gegevens / getallen, ga ik even uit van de volgende veronderstelling:
De gemiddelde deelnemer haalt pakweg 500 tot 1.000 Euro op (?) bij familie, vrienden en kennissen – als ik kijk naar mijn eigen situatie, dan lijkt me dat reëel. Met wat mazzel heb je een baas of een relatie die een substantiële bijdrage levert (van 100 Euro of meer), maar gemiddeld is 5 – 10 Euro voor de meesten een mooi bedrag.
Laten we uitgaan van 1.000 Euro, dan is dat dus een zekerheidje dat zich vermenigvuldigt naarmate er meer deelnemers zijn. Maar dan moet er nog minimaal 1.500 tot 2.000 Euro uit andere bronnen komen, want de eis is immers dat je minstens 2.500 Euro ophaalt.
Dat wordt al lastiger, maar we gaan allemaal wat aan het fröbelen met potentiële ´merchandise´, proberen een veiling met het één of ander, tweeten #dtv tot je geen volger meer over hebt en langzaam maar zeker groeit toch het bedrag dat je weet op te halen.
Maar waar er nu een heleboel mensen blij zijn dat ze alsnog mee mogen doen, is het niet zo dat er nu ineens ook bijvoorbeeld twee maal zoveel mogelijke kleding- of materiaalsponsors zijn. Nog even los van het feit dat je op D-day feitelijk niet eens in je gesponsorde outfit mag rondrijden, maar wel in de veel duurder gesponsorde kleding van de organisatie. Dat is voor jouw mogelijke sponsor al een beetje zuur, maar ja: ik raak de plekken op mijn outfit dan ook niet kwijt voor 1.000 Euro per blokje van 30 vierkante centimeter…
Voor mij was de eis van het ophalen van zoveel geld om mee te mogen doen aan de Alpe d’HuZes altijd al een drempel. Ik heb er wel wat ervaring mee en weet dat het verdomd moeilijk is, goed doel of niet. Maar, ik heb me uiteindelijk toch in dat avontuur gestort, om er eerst mee geconfronteerd te worden dat de drempel nóg hoger is geworden (en er wordt strenger op toegezien) en nu ook nog eens dat de vijver waaruit ik moet vissen ineens door twee maal zoveel mensen wordt gedeeld.
Ik heb daar niet om gevraagd en ‘willen is kunnen’, ‘opgeven is geen optie’ en dus: ‘je regelt het maar’ is mij toch wat te kort door de bocht. Als de organisatie denkt dat er ‘voor mij genoeg anderen zijn’ dan hebben ze gelijk. Nog wel, maar in dit tempo niet zo heel lang meer – de kritische grens wordt n.m.m. wel erg opgezocht. Voor een ontzettend goed doel, dat dan weer wel…