Kerstmis 2011. Voor sommigen een memorabel moment omdat Flappie dit jaar 50 jaar geleden geslacht werd. Het requiem van Youp is overigens ook zo’n liedje dat ik niet meer kan horen zonder de heftige aandrang te krijgen om een uur of twee keihard te gaan spinnen op de beats van willekeurige welke jaargang van White Sensation…
In die categorie zijn er trouwens wel meer, dus ik zit deze maand nog vaker op de spinfiets dan gebruikelijk. Op zich prima, want dan zie ik tenminste niet dat het eigenlijk gewoon uitstekend weer is om buiten op de Galibier te fietsen.
En op de racer is voor mij toch wel de mooiste vorm van fietsen; de Bulls verpietert een beetje in de garage, hoewel ik op z’n tijd toch de bossen nog wel in trek (voor zover dat nog mag tenminste), het strand zie ik alleen nog maar tijdens de V4CH van Scheveningen, of tijdens vakantie in Egypte.
Niet dat we dit jaar in Egypte geweest zijn – de ‘vakantie’ was in Italië waar ik een aandoenlijke poging mocht ondernemen om mezelf er van te overtuigen dat ik de vijftig nog niet gepasseerd ben. Bij iedere hoogtekilometer raakte ik er echter steeds meer van doordrongen dat ik mijzelf voor de gek aan het houden was…
En dat terwijl ik tegen de tijd dat we in Italië aankwamen al een kwart van mezelf kwijt was. Eind 2010 vond ik het welletjes en werd de strijd aangegaan tegen de kilootjes die er in de loop van de jaren teveel waren bijgekomen. ‘Ach, het is maar een pondje (meer)’ werd uiteindelijk een farce voor de spiegel en dat begon aan me te vreten.
Had Thomas zijn boek ‘Ga toch fietsen’ niet geschreven, had ik dat waarschijnlijk gedaan – heb je het nog niet gelezen, doe dat dan alsnog. Mijn doel was in elk geval – naast een gezondere geest in een gezonder lijf, hetgeen dus maar half is gelukt – om beter bergop te kunnen fietsen.
Sinds 2007 / 2008 ben ik daaraan verslingerd, maar je komt er al rap achter dat het moeilijker wordt naarmate je eigen gewicht toeneemt.
In verband met het plotselinge overlijden van mijn schoonmoeder (12-11-10), werd de stille wens om ‘ooit nog eens’ aan Alpe d’HuZes mee te mogen doen bovendien veel concreter. Daarnaast was buurman Harry al een jaar een bij voorbaat kansloze strijd aan het strijden en ook dat motiveerde mij om in elk geval de lichamelijk voorbereiding serieus aan te pakken.
De Alpe d’HuZes is namelijk naast moeilijk ’toegankelijk’ (teveel liefhebbers, pittige financiële / sponsor eisen) een lichamelijk bijna schier onmogelijke opgave. De hoogtestage van 2011 werd dus een test om te kijken hoe ik er voor stond.
En hoewel ik – met name op de Zoncolan – ondervond dat ik de eigen grenzen duidelijk nog niet goed in beeld had, kon de test toch als geslaagd worden beschouwd. Vrijwel alle bekende en onbekende cols werden overwonnen, alleen voor het laatste stuk naar de Kronplatz moest ik passen.
Het hele seizoen was eigenlijk een voortdurende test. Ik begon al vroeg met (georganiseerde) toertochten, schuwde de voor onze plattelandsbegrippen zwaarste uitdagingen niet en reed mezelf telkens net niet op een hoop.
Nou ja, bijna altijd net niet – zowel in mei als in september kwakkelde ik wat en dat vraagt om een iets georganiseerder aanpak volgend jaar, want die deelname aan de Alpe d’HuZes is inmiddels een feit.
Nadat ik in mei het groene licht kreeg van Paula, mocht ik toetreden tot het @TeamAD6Tweets en tot onze niet geringe vreugde, mochten we ons – bij ‘voorinschrijving’ – begin oktober deelnemer noemen aan de editie van 2012. Niet lang daarna (1-12-11) legde Harry het loodje en dat ik tot op het bot gemotiveerd ben, mag duidelijk zijn.
Daarmee staat in 2012 dus alles alweer in het teken van het fietsen, met 7 juni 2012 als apotheose. Paula en buurvrouw Riet hebben zich aangemeld als vrijwilliger voor de AD6, het appartement is geboekt en een heuse hoogtestage in Berchtesgaden (22-29 april) wordt de ultieme test.
Verder is het (dus) zaak om lijf en leden op orde, in topconditie, te krijgen én te houden. Ik moet er niet aan denken dat ik in Alpe d’HuZes week net zo brak ben als ten tijde van La Chouffe dit jaar. Hoewel ik ook die tochten wel door kwam, is de AD6 toch van een totaal ander kaliber.
De agenda voor 2012 is alweer aardig gevuld, maar ik heb Paula beloofd (nog) beter naar mezelf te luisteren – opgeven is geen optie, maar opblazen ook niet…
Ik wens iedereen een fijne Kerst en vooral een heel voorspoedig, sportief en gezond 2012.
Ook in het volgende jaar zullen er weer mensen – vrienden, geliefden – de strijd tegen kanker verliezen, maar wij doen ons stikkende best om daaraan een halt toe te roepen.
Niet alleen de deelnemers aan de Alpe d’HuZes, want er zijn veel fantastische initiatieven – ik kan helaas niet aan allemaal meedoen, maar samen staan we sterk!
En tot slot wil ik Paula ook publiekelijk bedanken voor haar onvoorwaardelijke steun aan deze nog niet helemaal versleten idioot bij zijn idiote queeste(s). Onvermoeibaar heeft ze mij op alle expedities vergezeld, gefilmd, gefotografeerd, gechauffeerd, verzorgd, opgeraapt en gemotiveerd. Zonder haar zou ik het niet kunnen, zonder haar zou ik er niet eens aan beginnen…
+++
Steun mij en TeamAD6Tweets!