Gisteren hebben we Harry begraven – een laatste explosie van emoties, nadat de afgelopen dagen ook al een roller coaster waren wat dat betreft.
Het beeld van woensdag, net voor zijn overlijden, liet me niet los en ook bij Paula – die vorige week in Portugal was – sloegen de emoties op hol.
Ze had hem immers nog toegefluisterd dat ze weliswaar een weekje weg ging, maar dat ze verwachtte hem daarna nog een keer te kunnen zien.
En nu ze hoorde hoe hij de laatste dagen geleden had, dacht de arme stakker dat het misschien daarom was dat hij zich niet had willen overgeven…
Daarnaast is het nog maar net een jaar geleden dat we haar moeder hebben begraven. Leontina heeft gelukkig niet zo hoeven afzien en was binnen 6 weken vertrokken, maar de herinnering is natuurlijk nog vers en dat speelt elke dag eigenlijk wel een rol en op zo’n dag net even heftiger…
We zijn samen toch langs de nog geopende kist geweest en hebben hem nog een laatste keer gezien.
Verwoest en duidelijk niet vredig heengegaan, dat wel, maar niet meer zo’n afgrijselijke karikatuur als vorige week.
Op zijn rouwkaartje kijkt hij je wat ondeugend, haast spottend aan – dat is / was Harry ten voeten uit, dus die plaats ik hierbij.
Het zal nog zoeken worden naar een andere representatieve en een beetje recente foto van hem, maar anders prikken we deze maar op de Tweet vogel.
Volgend jaar op 7 juni gaat Harry echt aan zijn laatste reis beginnen: hij is bij leven zelf ook al eens de Alpe d’Huez opgefietst en mag nu lekker achterop bij het team.
Maar dat sufkutje is gek genoeg om ons af en toe een duwtje te geven als we het nodig hebben!