Uitbestuurd

Vandaag is de Algemene Ledenvergadering van de Nederlandse Mahjong Bond. Veel harde noten zijn er dit keer niet te kraken, hoewel de mogelijke organisatie (door Nederland) van een EK of WK Riichi natuurlijk wel een hot item is.

Nederland heeft inmiddels wat dat betreft een mooie traditie: het allereerste Europese Kampioenschap (OEMC 2005) werd door ons georganiseerd, het eerste EK Riichi (2008) werd mede door ons georganiseerd (maar in Duitsland gehouden) en ook voor een Wereldkampioenschap – het eerste buiten China – deinsden we niet terug. Dit voor Europa grootste mahjongtoernooi ooit, werd in 2010 in Utrecht gespeeld.

Voor een bond die in 2004 werd opgericht is dat best een prestatie. Zeker als je in aanmerking neemt dat we het hebben over een bond die destijds bij de oprichting nog geen 100 leden telde. Inmiddels zijn dat er 400, maar dat is natuurlijk nog steeds niet veel meer dan een splintergroepering.

Maar, we hebben tegenwoordig ‘competitie-‘ en ‘recreatiespelers’, er is bijna iedere maand wel een nationaal toernooi en in Europees verband kun je ook – soms wekelijks – aan de bak. Mede door de initiatieven van de Nederlanders (om niet al te trots te stellen: dankzij) floreert het mahjong in Europa. De European Mahjong Association behartigt de belangen in Europees verband en de Europese organisaties worden in China en Japan in elk geval gehoord.

De afgelopen jaren hebben Paula en ik  ons als bestuurslid betrokken gevoeld bij en een rol gespeeld in veel van deze ontwikkelingen. Paula 6 jaar lang als secretaris, ik eerst als redactielid en de laatste 5 jaar als voorzitter. Bovendien was ik van 2009 tot 2011 voorzitter van de EMA – een verlenging van dat voorzitterschap zat er niet, omdat ik in de zomer van 2011 al besloot om er in 2012 mee te stoppen. Omdat een EMA functie alleen kan worden ingevuld door bestuursleden van de bond, stelde ik mij dus niet herkiesbaar.

We hebben het hier natuurlijk niet over fulltime baantjes (laat staan bezoldigd), maar ik mag wel stellen dat het af en toe best een tijd- en energieverslindende hobby is geweest. Een bond die te groot is voor een servet en te klein voor een tafellaken, drijft op de goede wil van individuele betrokkenen. Het zijn dus vaak dezelfden die de kar trekken of (wilde) ideeën tot werkelijkheid promoveren. Wij hebben met plezier ons steentje bijgedragen, maar nu vinden we het wel mooi geweest.

Vandaag treden we dus gezamenlijk af. Paula volgens rooster en zij stelt zich niet herkiesbaar. Ik stop er een jaar vervroegd mee, want het komende jaar staat volledig in het teken van de Alpe d’HuZes. Bovendien is dit een mooi moment om het stokje over te dragen: zoals gezegd geen hete hangijzers en indien Nederland zich wederom als organisator van een WK opwerpt, kan een (gedeeltelijk) vernieuwd bestuur daar met vernieuwde energie de schouders onder zetten.

Wij danken onze medebestuurders en de leden voor het vertrouwen, de samenwerking en de steun, en wensen de bond nog vele mooie en voorspoedige ontwikkelingen!