Na bijna twee weken sufkutten achter de geraniums vandaag maar weer eens op de spinfiets geklommen. Uiteindelijk is er gezegd dat ik ‘alles mag’ zolang het maar ‘geen pijn doet’.
Nou was er tot afgelopen woensdag helemaal niks dat ik kon doen zonder dat ‘het’ pijn deed, maar een paar dagen met de juiste medicatie doet dan weer wonderen, dus het ging jeuken…
Ik kan overigens weinig met zo’n mededeling. Ten eerste lijkt me – in algemene zin – dat de meeste mensen het prettig vinden om hun activiteiten zo pijnloos mogelijk uit te voeren.
Je gaat nou eenmaal niet aan de slag met het voornemen om jezelf eens echt letterlijk veel pijn te doen. Op die regel zijn natuurlijk uitzonderingen, maar ik durf het wel aan om hier te stellen dat daaraan dan toch meestal een afwijking ten grondslag ligt…
Ten tweede rijd ik eigenlijk sowieso nooit zonder pijn(tjes), dus moet ik het ‘vertalen’ naar een acceptabele variatie op de inmiddels als normaal geldende standaard.
En dat is dan weer lastig: wordt mijn vertaling niet teveel beïnvloed door de angst dat mijn Alpe d’HuZes in het gedrang komt en remt dat af of drijft mij dat juist te ver door?
Een paar weken trainingsachterstand kan ik toch nog wel repareren? Of is het juist erger indien ik het nu rustiger aandoe dan strikt noodzakelijk? Moet ik het houden bij één lesje of lekker doorgaan als blijkt dat het goed gaat?
Nou ja, ik ging in elk geval zitten en dat was op zich al hele belevenis: op een manier die neerkwam op het bestijgen van een paard – nog net zonder keukentrapje – klom ik op mijn BodyBike en zette de Croix de Fer (deel 1) op.
Voorzichtig aan, als een kind dat voor het eerst zonder zijwieltjes de weg op gaat, werd de les op aangepaste wijze volbracht.
Dat ik niet in staat zou zijn om zoals te doen gebruikelijk die virtuele coach Evert het licht uit de ogen te fietsen, zoveel was mij van bij het begin al wel duidelijk.
Maar het ging en vooruit, de Madeleine kon er dan ook nog wel bij en dan zou ik weer verder kijken.
Helaas – of eigenlijk: gelukkig – kwam Paula onverwacht sneller terug dan gedacht, dus die stak meteen mijn virtuele banden lek en verbood mij er nog een 3e les aan te knopen.
Ik was ook al wel aardig misselijk tegen het eind van die 2e les, dus ze had gelijk (zoals altijd trouwens).
Een dun lijntje dus, maar het brak niet – ik ben eigenlijk best wel een beetje trots en nu maar hopen dat ik er niet later vandaag de prijs voor betaal.
Wordt vervolgd!