Schlemiel

Ja, het is wel duidelijk dat deze week de lente begonnen is. Of dat nou meteorologisch, astronomisch of kalendertechnisch is, zal ons worst wezen – wij kunnen massaal buiten genieten van de eerste echte én (zeker als je beschut zit) warme zonnestralen! De pahahaden op, de lahahanen in…

Vooruit met flinke pas, of op de fiets natuurlijk – niet meer dat geploeter door de modder of, als je toch op de weg rijdt, iedere 5 kilometer een lekke band oplopen. Nee, gewoon lekker in de korte broek en de vermetelen onder ons zelfs al in een shirt met korte mouwen. Heerlijk!

Ook Team AD6 Tweets fietst zich suf in rondjes om de kerk. Iedere brug of viaduct wordt aangegrepen om de “klimcapaciteiten” verder te verbeteren – die Nederlandse berg komt er nooit, maar die Alpe d’HuZes wordt zeker een fluitje van 30 miljoen.

Onze sportieve bijdrage daaraan zit dus wel goed, de financiële bijdrage is nog niet helemaal op niveau. De sponsorbarometer (of is het een thermometer?) staat dicht bij de 16.000 Euro. We streven naar 30.000 maar “moeten” er sowieso 20.000 meenemen. De bekende laatste loodjes, maar “so help me God”, ook dát krijgen we voor elkaar!

En toch knaagt er wat aan me. Nog niet eens dat ik op (trainings)achterstand kom, dat halen we wel weer in (stoer praten kan iedereen en ik wel als één van de besten).  Nee, donder ik eindelijk eens goed van mijn fiets, heb ik niet eens mijn sleutelbeen gebroken, terwijl dat toch voor een beetje wielrenner welhaast een vereiste is!

Nou zit ik niet te wachten op of (laat staan!) te springen om een herkansing hoor, want ik heb enorm veel plezier van mijn gebroken en gekneusde ribben. Maar toch – een beetje een schlemiel ben ik wel…

Nou ja, dan ga ik maar eens lekker een beschut plekje in de zon opzoeken met mijn tuinstoeltje, terwijl mijn teamgenoten zich in het zweet fietsen – luxe paarden en werkpaarden en zo, je kent het wel.