Bijna drie weken nadat er op een dun lijntje werd getacxt (post), was het gisteren tijd om de draad weer op te pakken op de fiets.
Een splinternieuwe fiets ook nog, die Jos Feron weer met veel liefde had opgebouwd. Het Columbus frame van 2012 vond ik niet zo mooi, dus koos ik voor een Scapin Etika en de fiets werd door de teamleden goedkeurend bekeken.
Voor TeamAD6Tweets was de Stefan Willemen Classic een soort vervangende AGR – ik was wel ingeloot voor de AGR, maar had al meteen besloten niet te starten in Valkenburg.
Nadat eerst bij twee lokale sponsoren in Schijndel, de thuisbasis van gastheer Stefan, foto’s waren gemaakt, vertrokken de vijf leden van het team, aangevuld met twee gastfietsers, voor hun ritje van 130 kilometer.
Ik was natuurlijk reuze benieuwd hoe het zou gaan, want het Tacx-en was dan wel geen pretje, maar het ging. Buiten fietsen is echter toch heel anders en dus was het afwachten.
Los van wat “Spaanse benauwdheid” op de slechtere stukken fietspad met boomwortels, ging het best lekker – de oneffenheden werden goed gevoeld, maar het viel helemaal niet tegen. Parijs-Roubaix of de Ronde van Vlaanderen zit er nog niet in, maar dit ging best goed!
Via Oirschot, een paar van de “Acht Zaligheden” en Bladel werd een puntje België meegepakt. Terug aan de NL grens werd koffie met appelcake genuttigd, waarna het via “Zaligheid” Eersel weer terug ging richting Oirschot.
Bertram (van Galen) was inmiddels wel aan het eind van zijn Latijn, dus het tempo ging iets omlaag, hoewel hij desondanks toch knap in het wiel bleef hangen (met af en toe een hand van een ander in de rug als extra steun).
We besloten om de route dan toch maar wat in te korten en via Best en Sint-Oedenrode werd na bijna 114 kilometer de woning van Stefan weer bereikt.
Overigens was Bertram dan wel de “bliksemafleider”, regelmatig werd bij mij ook geïnformeerd of het goed ging. De teamspirit is echt geweldig – zo hoort het ook, maar vanzelfsprekend is dat lang niet altijd.
Dit clubje malloten heeft elkaar via Twitter “leren kennen”, met als enige – en zeer belangrijke – gemene deler dat ze de Alpe d’HuZes willen rijden voor het goede doel. Dat het dan zo’n mooi team wordt, is natuurlijk geweldig en misschien ook wel een bewijs van de bindende kracht van de AD6.
Maar goed, met mij ging het dus haast boven verwachting goed, hoewel ik (stiekem) best blij was dat we weer terug waren. Een lekkere pot pasta met salade én een toetje tot besluit van deze mooie dag: Stefan en Charlotte hebben ons liefdevol ontvangen en vertroeteld, waarvoor dank.
De draad is nu definitief weer opgepakt en dit geeft toch wel weer wat zelfvertrouwen. Op naar Berchtesgaden!
Garmin registratie hier.