De Vacansoleil 4 Challenge vanuit Biddinghuizen stond in het teken van “Die Berg Komt Er” – een idioot project en die berg komt er natuurlijk nooit.
Maar desondanks fietste ik wel mee, alleen al omdat de start/finish oorspronkelijk in mijn achtertuin gesitueerd was.
Voor de tweede keer een toertocht ‘om de hoek’, want de tocht uit Landgraaf vertrok destijds ook vanuit mijn achtertuin.
Helaas fietste ik toen niet mee (twee weken na mijn crash) en gisteren was de start/finish verlegd naar Biddinghuizen. Klein minpuntje maar dat mocht de pret niet drukken…
De voorpret begon vrijdag al, toen ik een stukje over het beoogde parcours fietste.
Bij windkracht 16 fietsen door de polder valt namelijk niet mee – alleen op 1,5 cm boven het asfalt, vlak langs de meestal kort geschoren grasrand, heb je enige beschutting.
De optimist zal hier tegenin brengen dat je – in het geval je eindpunt en startpunt op dezelfde plaats liggen – in ieder geval de helft van de rit de wind mee hebt.
Dat is net zoiets als bergop en bergaf met elkaar vergelijken, maar vooruit.
Ik moest inderdaad wel heel erg hard fietsen om tegenwind te generen als ik rugwind had…
Jammer genoeg zwakte de wind in de nacht van vrijdag op zaterdag wat af, hoewel die – zoals het hoort – in de loop van de dag weer wat aantrok.
Vooral het laatste stuk was daardoor nog best vermoeiend. Dat was dan vanaf pakweg Lelystad, toen het richting Swifterbant en via Dronten weer terug naar Biddinghuizen ging.
De N307 voelde als een flinke Eyserbosweg in elk geval.
Afijn, om stipt 9 uur mochten we vertrekken voor onze 160 kilometer en aangezien het eerste stuk van de route – richting Zeewolde – voornamelijk stroomafwaarts ging, werden de eerste 70 kilometers in nog geen twee uurtjes afgelegd.
Het zoeken was naar de bevoorrading, want die zou na 70 kilometer zijn, maar een kilometer of 15 verder bij Lelystad werd wel duidelijk dat ik ergens verkeerd gereden was.
Ik had het routekaartje gezien op Internet en wist toch zeker dat we bij Almere ergens de dijk richting Lelystad op zouden rijden. In plaats daarvan werd het de Torenvalkweg, dus waar ging het mis?
Waarschijnlijk vlak na de samenvoeging met de 120 kilometer, maar gezien het feit dat iedereen – althans: de fietsers die ik op dat moment in de buurt had/zag – verkeerd reed, is er toch ergens een splitsing over het hoofd gezien.
En aangezien we nu dus op het parcours van de 90 kilometer zaten, hadden we dat niet in de gaten, omdat de bewegwijzering gewoon doorliep…
Pas bij de bevoorrading, die nu dus na 93 kilometer was en feitelijk de 2e bevoorrading na 120 kilometer betrof, had ik wel door dat er iets niet in de haak was.
Bovendien leken ze nogal overvallen door de komst van de fietsers, omdat we dus een klein uurtje te vroeg waren.
Ik was snel weer weg daar, dus de laatste 40 kilometer heb ik alleen gereden – ik kwam uiteindelijk na 133 kilometer over de streep.
De tweede helft ging – ook vanwege het alleen rijden – duidelijk een stuk minder snel dan de eerste; overall perste ik er nog wel 32,4 km/h uit.
Een rustig parcours, hetgeen logisch is over die kaarsrechte polderwegen tussen afgelegen boerderijen, maar derhalve ook een nogal monotoon parcours.
Ik zou dat niet elke drie weken willen rijden, tochtig of niet…