Wolk

Eind juni werden wij – Paula en ikzelf – na afloop van het Dutch Open Mahjong Championship nog in het zonnetje gezet door de leden van de mahjongbond. Vanwege onze deelname aan Alpe d’HuZes, welke mede door de financiële bijdrage van diezelfde leden mogelijk werd gemaakt. Voor drie van hen was het ook speciaal omdat ik verloren dierbaren mee had genomen op de virtuele bagagedrager.

Een kippenvel-moment dus weer, bijna drie weken na dato – Twitter en Facebook (plus talloze persoonlijke blogs) stonden er ook wekenlang vol mee en het is duidelijk dat een AD6 je niet in je koude kleren gaat zitten.

Inmiddels schrijven we alweer augustus… Ik ben herstellende van mijn blessures en dat gaat nog wel een maand of negen duren. Ik rijd mijn rondjes door de polder, met mate want ik mag niet langer (of sneller) en ik mis de machtige uitzichten, de bergpassen en de kick van het bedwingen daarvan.

Nog steeds zie je vooral op Facebook (herhalingen van) de belevenissen van al die mensen die er bij waren, in welke hoedanigheid dan ook. Helden die alweer aankondigen volgend jaar zeker wel of zeker weer mee te doen.

Ik zal er in elk geval niet bij zijn. Mijn ‘insteek’ is altijd geweest om dit één keer te doen, angst voor blijvende aantasting door het AD6 virus heb ik nooit gehad. Ik ben er uiteraard wel door besmet of gegrepen, maar het is inmiddels uit mijn systeem.

Begrijp me niet verkeerd – wat ik eerder schreef over hoe wij het beleefd hebben, staat als een huis. Het was onvergetelijk en we zijn er ruim een jaar intens mee bezig geweest. Dankbaar dat we erbij mochten zijn en trots op het resultaat, individueel en in het algemeen.

Maar het boek is dicht en ik denk dat we er zelfs tijdens de afsluitende bijeenkomst niet bij zullen zijn. Die is in de Heineken Music Hall – lijkt me ook een teken dat het evenement weer nieuwe records gevestigd heeft. De accommodatie in Lelystad (het Agora theater) was waarschijnlijk niet groot genoeg meer.

En dat brengt mij bij mijn beloofde kanttekeningen. Ik heb tijdens de week van de AD6 intens geleefd, genoten (en afgezien), maar ik heb ook weer eens gezien dat een evenement van zo’n omvang schaduwkanten heeft. Net als een Amstel Gold Race of Limburgs Mooiste, of eigenlijk iedere toertocht van een beetje omvang.

Laat ik het maar bot uitdrukken: er doen ook aan de AD6 inmiddels idioten mee. En dan bedoel ik niet dat er sowieso een steekje bij je los zit als je aan zo’n uitdaging begint, maar van die mensen die als dwazen overal doorheen razen, lak hebben aan de maximum (afdaal)snelheid, je uitschelden als je (volgens hen) in de weg rijdt, zich in het dorp niet al te netjes gedragen, het niet zo nauw nemen met de regels en normen, et cetera.

Zeker, net als bij voetbalwedstrijden de kleine groep minkukels die het voor de grote meerderheid (soms) verpesten. Incidenten die in het ‘feest’ misschien niet eens iedereen opvallen, maar ik heb mij regelmatig kapot geërgerd.

Daarnaast is het bijna ondoenlijk om zoveel mensen van dienst te zijn met al hun vragen en problemen. De vrijwilligers die zich uit de naad werken – hoewel sommigen de verkeerde air van gewichtigheid hebben – maar zij weten het vaak ook allemaal niet. Voor sommige zaken – de meeste – moet je boven in het Palais des Sports zijn, maar andere zaken worden beneden afgehandeld. Of zo wordt je verteld, om er dan beneden achter te komen dat je toch echt boven moet zijn…

Ik heb nog wel een paar (min)puntjes maar ga er geen litanie van maken en dat zou ook onzin zijn: het zijn kanttekeningen, schaduwrandjes om de mooie roze wolk. En misschien zijn er die bij deze kanttekeningen zoiets hebben van ‘waar maak je je druk om’ of ‘dan kom je toch lekker niet (voor jou 10 anderen)’. De helden uit de eerste categorie hebben waarschijnlijk gelijk, de tweede categorie hoort denk ik bij de eerder beschreven minkukels.

Maar ik voor mij kan niet begrijpen wat je bij een AD6 te zoeken hebt als je schijnbaar niet beseft wat het is en waarvoor ‘we’ het doen. Of je nou wel of niet je sponsorbedrag bij elkaar hebt gebedeld, sponsor dan met dat geld een deelnemer die, of een team dat, wél beseft dat het geen wedstrijd is.

Gelukkig is dat de overgrote meerderheid, maar de organisatie krijgt een hele kluif om dit prachtige evenement van deze omvang in de hand te houden. Ik zou zeggen: mag het alsjeblieft ietsje minder zijn? Dat geld komt er toch wel en die droom wordt werkelijkheid.

Maar het breken van records is niet  het doel. Het is geweldig hoor, maar meer is niet altijd beter. AD6 is er ook voor de deelnemers, gezond of ziek, en als je een voetbalstadion vol wil managen, redt je het niet met de huidige organisatie. En professionalisering is geen optie dus stop met groot, groter, grootst en bewaak de kwaliteit.

Ik ben klaar met Alpe d’HuZes – jammer genoeg ben ik er inmiddels ook al achter dat – in het kielzog van AD6 en ‘meeliftend’ op het succes daarvan – ook veel andere goede doelen evenementen absurde eisen qua minimale sponsorbijdrage beginnen te stellen. Dat zou voor mij wel eens een onneembare drempel kunnen zijn, maar ik zal mijzelf zeker blijven uitdagen, dan maar zonder goed doel als motivatie.