English report here.
Het is inmiddels alweer twee weken geleden en de Twitteraars en Facebookers onder u zijn al redelijk “up to date”, maar voor de lol gooien we er toch nog maar een blogpost tegenaan.
Woensdag 8 mei zat ik in het kader van de Strava “May Massive” challenge voor de 6e keer in 7 dagen op de fiets voor een rondje.
Een periode van mooi – nou ja: redelijk toch zeker – weer én een uitdaging om veel kilometers te maken.
Kortom, ik zat in een flow – dacht ik…
Terugkerend over de Gooimeerdijk langs Almere-Haven, rond kilometer 72 bij de Hollandse Brug, besloot ik er vandaag (ook) 100 kilometer van te maken en ging ik rechtdoor de Oostvaardersdijk op.
De korte route naar huis was over het Spoorbaanpad (plm. 10 kilometer) en ook bij de Zuidersluis dacht ik nog aan de kortere variant over het Trekvogelpad (Lepelaarsplassen).
Maar ja, 100 is 100 en geen 92, dus ik reed nog even door. Had ik maar…
Net voorbij de Tuilbrug over de Lage Vaart richting Trekweg – pakweg 5 kilometer van huis – nam ik een slok uit mijn bidon en kwakte tegen het asfalt.
Het is – zo bleek achteraf – een stukje van nog geen twee meter “verrot asfalt” op een verder mooi fietspad, maar het was genoeg en net zoals de vorige keer (11 maart 2012) wist ik meteen dat ik er niet met een schaafwondje vanaf zou komen.
Ik probeerde overeind te krabbelen, maar moest gelijk weer gaan zitten/liggen en gelukkig kwam er vlak daarna hulp die onmiddellijk de hulpdiensten belde.
Ik protesteerde in eerste instantie nog wel wat, want dat gedoe met een ambulance (en vooral als je gestabiliseerd moet worden zoals destijds) én het vooruitzicht om Paula weer te moeten (laten) bellen, leek mij erger dan het alternatief om op eigen kracht die laatste paar kilometer naar huis zien te komen.
Totale dommigheid uiteraard en zoals achteraf bleek was dat niet onwaarschijnlijk nog fataal afgelopen ook. Ik moest wel lang wachten op de ambulance, want die kon ons eerst niet vinden maar kwam uiteindelijk na zo’n 20 minuten – met gevaar voor eigen leven over de fietsbrug – toch bij ons aan.
Afijn, gestabiliseerd hoefde ik niet te worden, ik mocht zo op de stretcher de ambulance in en aan het infuus met een pijnstiller.
In het ziekenhuis na wat routine checks meteen de foto’s / scans voor het plakboek en het was wel duidelijk dat ik niet naar huis ging.
Gebroken ribben (5 t/m 7 deze keer) en erger: een pneumothorax (dat klinkt interessanter dan, maar is gewoon, een klaplong).
Met een beetje mazzel komt dat “vanzelf” weer goed, maar dat weet je niet van tevoren en het bleek ook niet zo te zijn.
De tweede dag was de long namelijk nog verder ingeklapt, dus mocht ik aan de drain. Onder grote belangstelling van een stuk of wat co-assistenten (het was Hemelvaart en dus “zondag’s rustig” en zo’n ding schijnt niet zo heel vaak geplaatst te worden) werd de drain ingebracht.
Tussen de reeds gebroken ribben door, dus dat het wel een beetje pijn deed zal ik maar niet ontkennen…
Omdat ik met enige regelmaat uitspuugde wat me werd gevoerd én ik verging van de nek- en hoofdpijn, mocht ik nog een keer in de scanner.
Veel meer dan de nuchtere constatering dat ik ook een hersenschudding had opgelopen leverde dat niet op, maar de Diazepam hielp tenminste wel, waar de Oxycontin dat – tenminste voor wat betreft de hoofdpijn – niet deed.
Vervolgens heb ik een dag of twee in redelijke rust nogal comateus doorgebracht – in de tussentijd werd ik nog wel aan de vacuümpomp geplaatst, want het waterslot was niet voldoende, maar veel meer gebeurde er verder niet en dat ik dus redelijk aan bed “vast zat” maakte niet veel uit.
Zondag was de long weer zodanig hersteld dat ik weer “los” mocht op het waterslot en als het verder goed ging, mocht de drain er waarschijnlijk dinsdag uit.
Zo geschiedde en dinsdagmiddag mocht ik dan ook meteen naar huis.
No place like home, hoewel zo’n ziekenhuisbed toch ook wel voordelen heeft die het bed thuis niet heeft.
Maar ik had inmiddels al wel door dat het qua bewegingen (of -bewegingsvrijheid / – beperking) dit keer niet zo erg was als vorig jaar.
Waarschijnlijk omdat de breuken nu hoger zitten en meer naar voren.
Op de “kapotte” linkerzij liggen is er niet bij, maar – met enige aanpassing – kan op de rug en uiteraard op de rechterzij wel en dat is beter dan destijds. Verder is het meer van hetzelfde: uithuilen en opnieuw beginnen.
Ook qua fiets bleek gisteren: hoewel die deze keer niet total loss is, werd ik van het schaderapport (1.205 Euro) niet echt vrolijk.
En dat is dan exclusief de wederom doormidden gebroken/gescheurde helm* en de Garmin Edge 500 die in het niets verdwenen is.
Door de klap van de fiets gestuiterd, maar gevonden werd die niet meer; de zoektocht in beide richtingen en beide zijden van het pad, over een afstand van 25 meter leverde niks op.
De Strava challenge voor mei is dus in het ziekenhuis terecht gekomen, maar gelukkig zijn er ook al aangekondigd voor de komende maanden.
Wanneer ik trouwens überhaupt weer meer dan “therapeutisch” mag fietsen, weet ik nog niet eens.
De – niet denderende – ervaring met de gebroken ribben heb ik al, maar de vorige keer stond ik onder (zelfopgelegde en ten stelligste door de medici afgeraden) “druk” om de AD6 voorbereiding niet helemaal in het water te laten vallen.
Deze keer is die “stress” er niet, maar zo’n klaplong moet je ook niet te licht over denken, is mij tenminste verteld.
Anderzijds zijn er bij mij wel “positieve” omstandigheden die een sneller dan normaal herstel mogelijk zouden moeten maken.
Voorlopig heb ik de fiets nog niet eens terug, dus ik zal het met (op) de Body Bike moeten doen. Club Virtual heeft alweer twee nieuwe lessen online, dus ik vermaak me wel en buiten is het inmiddels toch ook weer pet 🙂
* Ik krijg nog wel eens snerende opmerkingen over actiefoto’s waarop ik geen helm draag.
Het gaat daarbij altijd om beklimmingen, meestal onder snikhete omstandigheden, waarbij de snelheid gemiddeld hooguit 10 – 12 km/h is, waarbij Paula er in een volgauto achter zit én dan nog alleen indien de (verkeers)omstandigheden het toe laten.
Er zijn er die zelfs dat dan nog dom vinden, hetgeen er op neer komt dat je dan tijdens het winkelen ook maar beter een helm kunt dragen…
Maar geloof me: ik weet als geen ander wat het belang van het dragen van een helm is en die heeft ook dit keer weer voorkomen dat het nog erger is afgelopen…