Een “last minute” wijziging in mijn toch al compleet achterhaalde agenda voor 2013: afgelopen zaterdag de Giant Tour Ride, mét de mannen van Team AD6 Tweets. Nou ja, vier van hen in elk geval – Roelof, Stefan en Marten waren er alleen in gedachten bij.
Marten voornamelijk vanwege het voortijdig verscheiden van zijn trouwe tweewieler, na een salto mortale (!) een paar weken terug. Hij en vrouw Patricia waren wél gastheer voor een afsluitende BBQ, waarbij ik dan weer verstek moest laten gaan…
Aangezien er op de site werd beweerd dat het “met slechts 2.000 deelnemers, een exclusieve toertocht” zou zijn, was ik totaal niet voorbereid op de enorme wachtrij bij het afhalen van de startbescheiden. Boretti taferelen, hoewel we ons niet door de krochten van het Velodrome hoefden te wringen…
We vonden elkaar natuurlijk toch wel en nadat de chip op de fiets geplakt was – ik was een beetje bang dat de lak er bij het afhalen mee af zou komen, maar dat was gelukkig niet zo – konden we om 10:40 van start.
Behalve de startlocatie bleek de tocht op zich wel meer gemeen te hebben met de Classico Boretti, aangezien het parcours grote delen hetzelfde was. Alleen werd in Bloemendaal vakkundig om het Kopje heen gereden en dat vond ik dan toch wel minder.
De overige teamleden lieten zich door mijn smeekbede om even om te rijden niet overhalen, maar in mijn eentje dat ommetje maken zag ik ook niet zitten…
Ik had niet meteen in de gaten dat ik me nogal moest inhouden als ik eenmaal op kop reed, maar probeerde dat gaandeweg weer goed te maken. Alleen het stuk door de duinen vanaf Zandvoort richting Noorwijk(erhout) ging ik even “voor mezelf” – de wind stond daar toch niet echt op kop en fout rijden kun je er niet.
En aan het eind van dat stuk kon ik dus mooi een paar foto’s van de mannen maken 🙂
Verder was het beste er bij Daan – zoals wel vaker – na een kilometer of 70, 75 wel vanaf, maar met wat helpende handjes in de rug ging het toch nog best rap richting finish.
Mooiste stuk was toen we een “wieltjesplakker” een lesje leerden. De man weigerde aan kop te rijden, maar bleef wel continue uit de wind in ons wiel, zelfs nadat ik hem daarop aansprak.
Vervolgens knepen we in de remmen om daarna in zijn wiel te gaan hangen en van daaruit steeds één voor één weg te demarreren. Iedere keer probeerde hij aan te pikken, maar lukte dat niet.
Uiteindelijk was ik alleen met Daan over en met een hand in zijn rug ben ik er vervolgens overheen gevlogen, richting de rest.
De wieltjesplakker hebben we niet meer teruggezien en ik vermoed dat ie het aanpalende kanaal ingereden is…
Ik had van tevoren aan het thuisfront gemeld dat het wel een uur of drie zou worden voordat we over de finish zouden rijden, maar die werd al om 14:15 bereikt. Zodoende was er – ook voor mij – nog wat tijd over om nog even gezamenlijk door de Experience te wandelen en een versnapering te nuttigen.
Een goed verzorgde, maar naar mijn smaak wel wat te drukke toertocht – de mooie ervaring van het weer eens samen rijden, maakte echter alles goed.
De Garmin registratie vind je hier.