Veel commotie de afgelopen tijd rondom Alpe d’HuZes fondsen die – via het KWF – worden aangewend voor “doeleinden die niet stroken met het anti-strijkstok beleid”.
In dit geval ging veel geld voor “management fees” en reis- en verblijfskosten naar de oprichters/bestuurders van Inspire2Live.
Aangezien het daarbij gaat om (mede)oprichters/oud-bestuursleden van Alpe d’HuZes zelf, deed dat menig wenkbrauw fronsen.
En niet onterecht – dat de schoorsteen ook bij deze mensen moet roken, staat niet ter discussie.
Dat er met goede bedoelingen – de beste! – ooit een scheiding, of (af)splitsing is gemaakt en een aparte stichting is opgezet, lijkt me ook prima.
Dat daaraan, naar ik mag hopen op basis van valide criteria, door het KWF geld ter beschikking wordt gesteld is op zich ook nog te billijken, hoewel het al wat de schijn van “vriendjespolitiek” tegen zich heeft, als er elders geklaagd wordt dat er zo moeilijk aan die fondsen te komen is.
Maar als vervolgens van de goede bedoelingen weinig terecht komt en het erop neer komt dat alleen de schoorsteen rookt, kun je er natuurlijk op wachten dat zoiets een keer tot problemen leidt.
En dan start het publieke debat, doet de gemiddelde randdebiel op Twitter of Facebook ook een kankerduit in het zakje en worden personen én instanties beschadigd.
Ook die betrokken instanties doen zichzelf trouwens geen plezier met vage, huichelachtige of zichzelf tegensprekende verklaringen.
Ikzelf heb er ook een kater aan overgehouden, maar ik ben blij dat ik niet in de schoenen sta van de betrokkenen.
Ik heb eerder ook – de nuance trachtend te bewaren – mijn mening over een aantal ontwikkelingen geventileerd.
Waarbij aangetekend dat ik – net als de meeste andere deelnemers – niet voldoende op de hoogte ben van alles om met enig recht van spreken een oordeel – laat staan een veroordeling – uit te spreken.
Uiteindelijk is mijn aandeel in het geheel nauwelijks meer dan een regendruppel, maar ik wil wel aantekenen dat ik als ZZP-er behoorlijk heb geïnvesteerd in mijn deelname – je krijgt immers niet betaald als je niet werkt en dus heb je ook geen betaalde vakantiedagen.
Dat valt vast in het niet bij de uren die er door de betrokken heren ingestoken zijn, maar toch…
Afijn, na een fijne middag met mijn beste vriend en grootste (AD6) sponsor, was de conclusie onveranderd dat we er trots op zijn en blijven dat we hebben meegedaan in 2012.
En vooral ook dat we hopen dat de organisatie inderdaad lessen kan trekken uit het verleden en dat het evenement niet te lijden heeft onder dit gedonder.
Het gaat nog altijd om het ultieme doel om kanker zodanig onder controle te krijgen dat je er niet dood meer aan gaat en het aantal (toekomstige) patiënten groeit nog steeds explosief.
In de tussentijd werd er natuurlijk ook in augustus weer driftig gefietst…
De Strava challenges “The Getaway en de “CTS Bucket List” zorgden voor de extra motivatie die soms wel nodig was om weer op de fiets te klimmen. In totaal zat ik voor 1967 kilometer 68 uur op de fiets – vergelijkbaar met juli dus.
Leuker was de inruil van mijn oude voor een nieuwe Bulls.
De ATB Pro 9.8C werd een MTB King Cobra, 29″ ook nog en de eerste ervaringen daarmee zijn super.
De oude was een fantastische crosser, maar dit is toch wel wat anders én wel op mijn maat(je) – de 9.8 was met zijn framemaat 53 best aan de grote kant, hoewel dat voor een ATB wel kon.
Voor de MTB heb ik nu een 46 centimeter frame. Bovendien heeft deze hydraulische schijfremmen en dat is toch prettiger dan V-brakes.
Ik heb inmiddels 330 kilometer met de Cobra gereden en ik ben vast van plan om deze herfst/winter er weer vaker op uit te trekken.
In het Kotterbos bij Almere kun je nog wel uit de voeten – de oude MTB route is weliswaar gesloopt, maar er zijn nog wel grote stukken overgebleven.
De nieuwe MTB route in het Kromslootpark is niet echt een succes, vooral vanwege de hekjes én het feit dat de route voor een kwart over een normaal fietspad loopt.
Wel liggen er lekker veel koeienvlaaien op het parcours, dus shit genoeg 🙂
In Lelystad is echter wel een leuk parcours van 30 kilometer en ook rondom Laren en Bussum kan lekker “off road” gefietst worden.
Kortom, ik kan voorlopig wel uit de voeten en ik hoop mijn “MTB skills” weer een beetje op niveau te krijgen.
Ook voor de veldtoertocht van Le Champion in Schoorl heb ik me al ingeschreven – de Rabo Beach Challenge of E-P-E zit er denk ik niet in want dat gedonder op het strand (en vooral door het zoute water) zag ik zeven, acht jaar geleden al niet meer zitten.
Maar wie weet…