Afgelopen weekend gingen we naar Temse voor het Belgisch Open (Mahjong, MCR regels) – Paula speelde, ik was van plan om te fietsen, aangezien de Vlaamse Ardennen vandaar om de hoek liggen.
Het was een tijd geleden dat ik er gefietst. Het gebied is bekend van een aantal Pro Tour races en beroemd vanwege de wrede kasseienstroken en korte, maar steile beklimmingen. In het algemeen zijn de wegen verraderlijk en ook de profs hebben de nodige littekens die dat bewijzen…
Ik bezocht het Centrum voor de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde tijdens ons bezoek aan Temse vorig jaar en wilde toen gaan fietsen in mei, maar ik nam uiteindelijk een week vrij om in het ziekenhuis uit rusten.
Ook nu nog maar net “hersteld” van mijn recent verergerde rugklachten, was ik na twee weken niksen – en prachtig weer – wel toe aan een ritje. Verstandiger ware het geweest indien ik een vlak parcours zou hebben gekozen, kasseien zouden beter niet op het menu staan, maar ik sta nou eenmaal niet bekend om mijn rationale beslissingen…
Zaterdag
Zaterdagochtend zette ik Paula af bij de toernooilocatie en reed naar Oudenaarde. Het had zwaar geregend vrijdagmiddag en de prognose voor vandaag was niet veel beter. Daarnaast was het ook nog eens (steen)koud met een temperatuur net boven nul en nóg lagere gevoeltemperatuur.
Ik had wel het gezond verstand om te kiezen voor de kortere blauwe lus, die iets korter is dan 80 km, met meer klimmen dan de langere gele lus, maar met minder kasseien. De rode lus zou moeten wachten voor een andere keer.
De eerste paar kilometers waren niet erg veelbelovend, rijdend langs de Schelde, op een slecht onderhouden (fiets)pad. Maar direct na het verlaten daarvan, wachtte de Oude Kwaremont, waarbij ik voor het eerst vandaag mijn nieren voelde dansen.
De daaropvolgende Paterberg had een mooi gootje ernaast om de keien te vermijden – lastig vanwege de modder, maar minder inspannend. Hierna ging het naar en over de Koppenberg en die was zo glibberig, dat ik viel toen mijn achterwiel wegslipte.
Op een stuk van meer dan 20% zou ik, zelfs onder goede omstandigheden – al een uitdaging hebben om weer op gang te komen, dus mocht ik de volgende ongeveer 100 meter lopen. Niet leuk, nog minder op met SPD-SL uitgerust raceschoenen – mijn gekneusde ego was echter erger…
Kort daarna, miste ik een bordje (net na het oversteken van de N60) – toen ik daar zondag wéér langs kwam, zag ik dat het praktisch onzichtbaar was door de vier Pro Tour en Gran Fondo wegwijzers die eroverheen waren gespijkerd. Ik reed een paar keer heen en weer, maar gaf het op.
Inmiddels regende het ook en kort daarna kreeg ik voor de 2e keer een lekke band. Aangezien ik alweer redelijk in de buurt van Oudenaarde was, besloot ik er voor vandaag een punt achter te zetten.
Een schamele 40 kilometer, onder slechte omstandigheden – niet erg goed gemutst keek ik naar de Omloop het Nieuwsblad in het CRVV café. Dat de profs behoorlijk moesten afzien, was een schrale troost.
Na het diner – pizza en pasta, natuurlijk, in een mooi Italiaans restaurant in Sint-Niklaas – voelde ik me beter en min of meer vastbesloten om het nog eens proberen op zondag.
Garmin registratie hier.
Zondag
Het weer was veel beter – nog steeds koud, maar droog en zelfs deels zonnig. Helaas bleek er een toertocht – met een rust stop in Oudenaarde – op het parcours aan de gang te zijn en was het de hele dag behoorlijk druk.
Ik zou vandaag de eerste kilometers van de rode lus volgen, om vervolgens de blauwe lus weer op te pikken waar ik gisteren verdwaalde. Maar vanwege de enorme menigte en de wederom afgeplakte bordjes, was ik binnen 5 kilometer het spoor alweer bijster.
Gelukkig had ik vandaag wél mijn kaart bij me – die maakte het niet veel gemakkelijker om het goede spoor weer te vinden en ik reed een rondje, waarna het uiteindelijk toch lukte.
Daarna ging het best goed, dat wil zeggen qua spoorzoeken. De kasseien van de Mariaborrestraat en de Taaienberg deden me geen goed, de wind was vervelend, maar ik verdwaalde tenminste niet meer.
Slechts één keer ontbrak er weer een bordje, maar een begeleider (voor de Pro Race) wist me de goede weg te wijzen. Inmiddels was de temperatuur enigszins gestegen, hoewel de real feel nog steeds laag was.
En hoewel ik dus niet echt de blauwe lus volgde, reed ik toch iets meer dan 80 kilometer. Terug in het wielersport café, keek ik weer naar de profs tijdens de finale van Kuurne-Brussel-Kuurne.
Zeker niet de beste ritjes, zaterdag noch zondag, maar ik was tenminste buiten. Ik deed het naar omstandigheden rustig aan, de kasseien waren niet echt goed voor mijn rug – of een aantal andere delen van mijn lichaam – maar het was beter dan niets…
Garmin registratie hier.
