In plaats van de zoveelste Amstel Gold Race, reed ik gisteren de Peter van Petegem Classic. Toen ik begin maart in Vlaanderen was, besloot ik al om “in april” terug te komen en toen ik de aankondiging voor deze bpost bank tocht zag, schreef ik mij meteen in.
Ik reed al eerder door BPO georganiseerde tochten en dat beviel uitstekend. De tochten zijn duidelijk uitgepijld, de (verkeers)begeleiding is onovertroffen en de bevoorrading is ook prima op orde. Bovendien zijn ze weliswaar goed bezocht, maar met minder dan 6.000 deelnemers is het allemaal nog te overzien…
Ik had ook een hotelkamer geboekt in het vlak bij de start gelegen Ibis, maar helaas had ik er geen rekening mee gehouden dat het Pasen was, dus de reis naar Aalst koste ons vrijdag ruim 4 uur (normaal 2:15).
De nabijgelegen Italiaan was trouwens snel gevonden en de ‘Penne all’arrbiatta’ en de pizza ‘Quattro Formaggi’ smaakten ons prima na de lange rit.
Zaterdagochtend bleek dat het weer beter zou worden dan aangekondigd en ik was blij dat ik geen natte kasseienstroken hoefde te rijden.
Even na 9 uur stapte ik bij het hotel op de fiets – ik moest mijn kaderplaatje nog afhalen, maar ondanks de drukte was dat snel gepiept en ik kon vertrekken.
Ik sprak met Paula af dat we elkaar bij de 1e bevoorrading zouden treffen – dat was na dik 44 kilometer en dat eerste stuk verliep voorspoedig. Ik moest daar ook kiezen of ik de extra lus voor de 165 kilometer wilde rijden.
Gedurende de afgelopen week voelde ik me niet erg top en ik twijfelde of ik dat wel moest doen. Maar aangezien het best lekker ging, koos ik toch voor de lange versie – desnoods kon ik later altijd de route nog inkorten.
Ik moest nu wel weer over de Mariaborreweg, maar aangezien het droog was, ging ik er een stuk sneller overheen, zo hard als ik durfde in elk geval. Vervolgens kwam de Taaienberg en daar ging het toch mis.
Je kiest toch het liefst voor het gootje op zo’n kasseienweg, maar dat betekent wel dat je er regelmatig uit moet om langzamere rijders te passeren. Dat ‘wipje’ ging een keer of 9, 10 prima, maar toen ik bijna boven was, moest ik weer uitwijken en schoot mijn voet uit het pedaal.
Kansloze missie om dan overeind te blijven, dus ik knalde hard op m’n bek. Nou ja: mijn zij. Ik wilde snel weer overeind, maar mijn kuit schoot in de kramp en ik was bang voor een zweepslag. Maar met een beetje rekken en strekken kreeg ik het ergste eruit en ik stapte weer op de fiets.
Ook mijn elleboog en heup waren gehavend, dat voelde ik wel, maar ik wilde er niet naar kijken. Pas bij mijn volgende ontmoeting met Paula (na zo’n 70 kilometer) merkte ik dat ik niet meer op mijn been kon staan. De elleboog was op het oog alleen maar geschaafd, dus dat was het probleem niet.
Paula masseerde de kuit een beetje, wat wel wat hielp, maar het was zeer pijnlijk. Ik besloot om verder te rijden in blokken van 20 kilometer, tot het niet meer zou gaan.
Ik wilde graag ‘de Muur’ halen, maar ik twijfelde of ik überhaupt boven zou komen als ik Geraardsbergen al zou halen. Bovendien was dat pas na 120 kilometer, dus dat was nog een eind…
De Muur begint met een stuk weliswaar niet echt mooi asfalt, maar alleen de laatste 400 meter of zo is over de kasseien. Dat is dan wel het steilste stuk, met stukjes van >15% – ik kwam wel boven, maar makkelijk was het niet. Nou is zo’n klimmetje nooit makkelijk, maar op verminderd vermogen is het nog lastiger.
Paula had wat verkeersovertredingen begaan om boven op de Muur te parkeren – de 3e en laatste bevoorrading was daar ook – en ik kreeg weer een lichte massage.
Ik was wel aan het eind van mijn Latijn, maar aangezien het nu nog ‘maar’ 45 kilometer was, ging ik stug door. Uiteindelijk reed ik om even voor half 5 over de finish.
Het flesje Ename dubbel was wel het minste dat ik Paula kon geven als dank voor de ondersteuning. Ik leverde het kaderplaatje niet in voor die 5 Euro – ik hang ‘m liever bij de andere aan de muur.
Daarna was het nog een lastige rit naar huis, maar we hadden tenminste geen vertraging. Deze tocht gaat in elk geval nog eens gereden worden, hopelijk dan zonder malheur…
De registratie op Garmin – valt het je op dat ik honderd en 66,6 kilometer heb gereden?
PS.
Lekker geslapen heb ik uiteraard niet – op de heup vormde zich een mooi veelkleurig (paas!)ei en de elleboog werd ook steeds pijnlijker. De enkel en knie waren relatief ongeschonden. Vanmorgen was echter de zwelling al aardig verdwenen en – belangrijker – de kuit is een stuk beter. Al met al valt het dus best mee 🙂