Na terugkeer uit het Hochsauerland was het afgelopen week lekker fietsen in de polder.
Een temperatuur van pakweg 20 graden en een briesje uit het (zuid-)oosten – de wind is in de polder altijd een factor om rekening mee te houden, maar het viel best mee deze week.
Ik reed eigenlijk alleen om de vorm een beetje vast te houden, want ik zou zaterdag naar Limburg afreizen voor een rondje aldaar.
Eind vorig jaar had ik me ingeschreven voor de Volta Limburg Classic, maar helaas kwam er (alweer) iets tussen waardoor ik niet zou kunnen starten in die koers.
Dat zal me leren om (zo ver) vooruit in te schrijven – ik doe dat toch al bijna niet meer en dat ik dan de bekendere ‘klassiekers’ niet kan rijden omdat die geen ‘last minute’ inschrijving hebben, is me feitelijk worst…
De Volta werd 1x eerder gereden, in 2011 toen dat nog de ‘Hel van het Mergelland’ was. Ik was best te spreken over het parcours, maar het weer was spelbreker (verslag) en ik nam me voor nog eens terug te komen.
In 2012 crashte ik drie weken voor de Volta en in 2013 was het weer nóg slechter (koud, sneeuw – de V4CH Landgraaf daags ervoor was al geen pretje), dus voor 2014 weer een poging gepland, maar helaas.
Omdat de profs op zaterdag rijden, had ik bedacht dat het parcours wel eens afgesloten zou kunnen zijn, of dat ik met enige regelmaat zou moeten wachten. Aangezien het dik 2 uur rijden is naar Eijsden en ik geen zin had in een nachtelijk vertrek, zou ik niet vroeg kunnen starten.
Als alternatief pakte ik Klimmen-Banneux-Klimmen – ook die werd in 2011 al eens gereden, maar toen waren er al problemen met de vergunningen en werd de route aangepast (verslag).
Daardoor werd de rit niet meer georganiseerd in de voorbije jaren, maar ik wilde nog wel een keer.
Ik plukte dus een GPX van een site en zette die weer op de tablet, zodat Paula mij vanuit de auto zou leiden.
Ik zou de route wel in omgekeerde richting rijden, zodat ik pas later (in de middag) langs Eijsden zou komen en even na half elf vertrok ik vanuit Klimmen.
Eenmaal in België werd ik er weer met enige regelmaat aan herinnerd dat de wegen daar gewoon k$t zijn – afdalen is vaak levensgevaarlijk en zelfs vlak of omhoog stuiter je soms op je fiets.
Vergeleken met het Hochsauerland (of de Eifel, Berchtesgaden, kortom: Duitsland) is België een derde wereld land qua wegen.
Afijn, de klimmetjes (en de uitzichten) zijn wel op orde en het ging tot 70, 75 kilometer wel aardig, maar toen waren de batterijen wel een beetje leeg. Misschien was het toch net wat te fris, of misschien ben ik gewoon aan een (langere) rustperiode toe.
We verdwaalden nog een keer in de buurt van Blegny bij wegwerkzaamheden, waar we ons vergisten in de omleiding die we dachten te hebben gevonden.
En een paar keer mocht Paula niet verder met de auto maar werd er wel makkelijk een alternatieve route gevonden. Verder ging het gidsen weer prima vandaag.
Rond 15:30 waren we in Eijsden en pikte ik mijn BIB-tag op – ik had er uiteindelijk wél 20 Euro voor betaald, dus dan gaat ie mee als aandenken ook 🙂
Ik had toen net over de 120 kilometer op de teller en voor de Strava Gran Fondo challenge moest ik er 130 – die had ik ook gepland, maar aangezien het al wat later was dan voorzien, besloot ik niet terug te rijden naar Klimmen, maar verder naar het noorden, langs de A2.
Toen ik er 130 op had zitten, zochten we een rustig plekje om mezelf om te kunnen kleden en werd de fiets in de auto gelegd. Na een flinke bak koffie werd de thuisreis aanvaard – nog eens 2 uur in de auto, maar Paula reed gelukkig…
Garmin registratie – ik denk dat ik het de komende week eens nóg rustiger aan ga doen.