Na eerst de Pyreneeën en daarna zeer serieus de Zwitserse Alpen overwogen te hebben, is het is nu definitief: dit jaar is mijn “hoogtestage” weer in Italië, waar ik een heuse Giro d’Italia 2015 door de Dolomieten heb gepland.
Zwitserland werd geannuleerd vanwege het feit dat onze accommodatie ineens 25-30% duurder werd, nadat de Zwitsers de “euro cap” los lieten.
Vergeleken met Frankrijk en Italië, is Zwitserland al een duur(der) land voor een vakantie, maar aangezien ik stond te popelen om mythische cols als de Gotthard, Grimsel, Nufenen, Susten en Albula te beklimmen, was ik bereid om extra te betalen.
Maar toen de kosten voor vijf dagen in een appartement stegen tot 800 euro, met de kans dat het meer zou worden gezien de recente financiële ontwikkelingen in de euro-zone, liet ik dat idee varen en uiteindelijk ben ik er in geslaagd om twee volle weken “vakantie” in Italië te boeken voor iets meer dan voor die vijf dagen in Zwitserland.
De Italiaanse Alpen zijn sowieso favoriet, al sinds mijn eerste reis in 2008 toen ik de Stelvio vanuit Prato opfietste. Ik had daarna nog eens een feestje tijdens mijn “Giro d’Italia 2011” toen ik de kans kreeg om meer van het gebied te zien en ik zo’n twee dozijn bergpassen “bedwong”.
Sindsdien koester ik dat gebied; ik ben twee keer naar Frankrijk geweest, maar voor mij heeft dat niet de “look-and-feel” van vooral de Dolomieten.
Uiteraard biedt een verblijf in (de omgeving van) Barcelonnette, Briançon of Bourg-d’Oisans ook een fantastisch landschap en loodzware beklimmingen en ik zou liegen als zou zeggen dat het er niet geweldig is, maar toch…
Giro d’Italia 2015
Deel 1: Corvara
In de eerste week van de Giro zullen we verblijven in Corvara, dat op de kaart van de Cycling the Alps lijkt op het episch centrum van een fietsparadijs.
In 2011 heb ik deelgenomen aan de Sella Ronda Bike Day, een lus over vier passen rond de Sella groep, met als bonus dat de wegen die dag worden afgesloten voor al het gemotoriseerde verkeer.
Tegen de tijd dat ze die rijden dit jaar, zijn wij al vertrokken naar onze volgende locatie, maar “been there, done that”, dus dat is okay.
De Maratona dles Dolomites heb ik niet gereden, maar wellicht doe ik dat deze keer op eigen houtje wél (voor de officiële versie kom je bijna niet op de startlijst) – anders dan de Sella Ronda die daar deel van uitmaakt, zitten ook de Giau en de Valparola in deze (max) 138 kilometer fietstocht.
De op de afbeeldingen rood gemarkeerde passen werden in 2011 beklommen, maar een aantal daarvan staan ook dit jaar weer op de lijst.
Meest opvallende gemiste passen in 2011 zijn Tre Cime di Lavaredo, Valcroce (Kreuztal), delle Erbe (Würzjoch) en natuurlijk Plan de Corones (Kronplatz).
Die laatste stond op de lijst, maar ik had niet meer de energie daar ook nog eens tegenop te rijden, nadat ik de Pennes en Giovo, een lange (auto)transfer naar San Vigilio én de voorafgaande Furcia al in de benen had.
Deel 2: Bormio
Voor de tweede week van deze Giro d’Italia 2015 verhuizen we naar Bormio (Valdisotto) – ik heb contact gehad met een jongen van Gruppo Dei Cas, die meerdere appartementen in de omgeving aanbieden.
Hij was zeer behulpzaam bij het vinden van de “perfecte” appartement voor ons – alle appartementen op de drie de locaties zien er geweldig uit, maar de toevoeging van “penthouse” bij het appartement in Rose, maakte uiteindelijk het verschil 🙂
Het oorspronkelijke plan in Silandro te verblijven heeft het niet gehaald – het is aan de Prato kant van de Stelvio, die ik absoluut opnieuw wil rijden.
Maar behalve dat, is alleen Val Martello een “must” aan die kant – de meeste andere beklimmingen op mijn lijst zijn makkelijker bereikbaar vanuit Bormio en ik hoop bovendien een aantal Zwitserse beklimmingen in mijn schema te krijgen.
Of er een eigen versie van de Drieländergiro komt, weet ik nog niet. Die draait ook voornamelijk om de Stelvio, de Umbrail is daarin een afdaling en de Ofenpas / Ova Spin is nou ook niet zo’n geweldige uitdaging.
Zeker wél op de lijst van beklimmingen voor de Giro d’Italia 2015 staat de Mortirolo – ik beklom die vanuit Mazzo in 2011, maar ik ben van plan de alternatieven – Edolo/Monno, Grosio – deze keer ook te proberen…
Hoe het allemaal uitpakte, kun je lezen op de site van de Bike Rebel.