Precies een jaar nadat ik had deelgenomen aan de “Peter van Petegem Classic”, fietste ik opnieuw in de Vlaamse Ardennen, voor een nieuwe aflevering van de Ronde van Vlaanderen.
Net als vorig jaar maart, nam Paula deel aan het Belgische Mahjong Open en ging ik ging een stukje fietsen – de weersvooruitzichten waren wederom niet zo geweldig, dus ik was blij dat het evenement later in het jaar was gepland…
Maar omdat ik was niet zeker over het weer en – belangrijker – ik ben niet dol ben op het over de kasseien botsen op mijn racefiets, nam ik de Bulls mee deze keer. Uiteindelijk bleek het mee te vallen met het weer – een beetje kil, veel wind, maar het regende niet. Zelfs de meeste gootjes naast de kasseien – vaak gebruikt tijdens het klimmen – waren min of meer opgedroogd.
Zaterdag
Toch was ik heel blij met de stevige Bulls, met name op zaterdag, toen ik probeerde om de blauwe lus te fietsen, die veel (beklimmingen op) kasseien heeft. En net als vorig jaar, slaagde ik er niet in om de route correct te volgen – er ontbraken (veel) wegwijzers, er waren diverse wegwerkzaamheden aan de gang en ik werd ook van het parcours gedwongen vanwege minimaal één lokale amateur race.
En zodra de Garmin de route kwijt is, komt die nooit weer terug op koers (of in ieder geval heb ik niet uitgevogeld hoe) en de kaart van het “Centrum voor de Ronde van Vlaanderen”, is goed voor de algemene aanwijzingen, maar is gedetailleerd genoeg om op te navigeren.
Dus ik cirkelde een poosje rond de Oude Kwaremont – en beklom die twee keer – vond de route weer, volgde die over de Paterberg en de Koppenberg, reed weer verkeerd en gaf het op.
Aan de hand van de kaart, was ik in staat om zelf een soort lus te maken, waarbij ik alleen rond Ronse opnieuw flink moest puzzelen. Vandaar volgde ik uiteindelijk de nationale weg, rechtoe-rechtaan, terug naar Oudenaarde – 20 kilometer met die vervelende koude tegenwind kon er ook nog wel bij…
Garmin registratie (zie ook de kaart hieronder)
Zondag
Ik ging voor de rode lus op zondag en in tegenstelling tot gisteren én vorig jaar, ging dat deze keer prima en loodsde de Garmin mij richting Geraardsbergen.
De eerste keer door Geraardsbergen, zat de beklimming van de beroemde “Muur” in het parcours. Helaas kwam ik eerst vast te zitten in een drukbezocht plaatselijk festival en eenmaal op de Muur, waren er zoveel mensen – wandelaars, niet fietsers – dat het bijna onmogelijk was om te fietsen..
Hierna kwam een mooi, schilderachtig stuk met daarin als enig uitdaging nog de Bosberg, maar verder vooral langs de Dender. Bij de wteede doorkomst in Geraardsbergen – na zo’n 70 kilometer – crashte de Edge. Terwijl ik zat te prutsen om het ding weer aan de gang te krijgen – en daarbij had ik natuurlijk gewoon even moeten afstappen – miste ik een bordje en toen ik eenmaal doorhad dat ik verkeerd zat, was het te laat.
Ik liep toch al “uit de tijd”, dus besloot ik net als gisteren om dan maar via de hoofdweg terug naar Oudenaarde te rijden – daarin zaten trouwens nog wel een paar flink in de kuiten slaande “rollertjes”…
Garmin registratie deel 1 / deel 2 – totaal geregistreerd door de Strava app: 96,3 km.
Al met al, heb ik het (iets) beter gedaan dan vorig jaar – meer kilometers, geen crashes. Het rijden van de 29-er op de kasseien heeft duidelijk zijn voordelen, maar de “zachte” (2,4 / 2,2 bar) en brede banden, het extra gewicht – meer dan 10 kilo – en de dynamiek van een verende voorvork, komen wel met een prijs. Als je vooral geïnteresseerd in het zetten van PR’s op Strava, ben je, zeker gezien het weer dat ik dit weekend had, op de racefiets beter af.
