(English version here)

Verslag van een week AD6

Met de bekendmaking van de definitieve eindstand van 32.231.747,35 Euro, kwam afgelopen zondag (7 oktober) een symbolisch einde aan de Alpe d’HuZes 2012. Een duizelingwekkend bedrag en een bedrag om enorm trots op te zijn – en dat ben ik / zijn wij dan ook!

De Alpe d’HuZes van dit jaar was tevens die van @TeamAD6Tweets en van pakweg 7.892 andere deelnemers, talloze vrijwilligers en duizenden supporters: in totaal meer dan 25.000 mensen die de Alpe d’HuZes week in de weer waren voor dit event.

Ik ben er trots op dat ik er bij ben geweest, dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen, als individu maar zeker ook als lid van het team. Hoe het mij (ons) verging, kun je in dit verslag lezen…

Alpe d’HuZes week

Vrijdag afgereisd, overnacht in Dijon en zaterdag rond 14 uur in Villard-Reymond aangekomen. Gelukkig hadden we niemand mee die slecht ter been was, want de entree van/naar ons huisje stond niet op het Internet als ‘ongeschikt voor…’ maar was dat wel. Riet (@CloggyRiet) zat in ieder geval meteen in haar zone 🙂

Je krijgt daar dan ook wel wat voor terug, want Villard-Reymond is een ‘dead end’ aan het eind van een pittige klim (9 km en 700 hm) met alleen tweede huisjes voor de Fransen en een bezetting van gemiddeld 4 personen doordeweeks. Het uitzicht is adembenemend, de entree het dorp in heeft wel wat weg van de slotkilometer van de Zoncolan.

Omdat er toch boodschappen gedaan moesten worden en – de keerzijde van de medaille – de dichtstbijzijnde winkel in Le Bourg-d’Oisans te vinden was, ging de fiets mee naar beneden, zodat ik de benen eens kon testen op de alp. Ik had er een hard hoofd in na de ervaringen van een paar weken terug…

Terwijl Riet en Paula (@Derai) het Casino – de plaatselijke supermarkt – gingen zoeken, stapte ik op de fiets aan de voet van de Col d’Ornon. Kon ik vast gaan klimmen en zij zouden mij dan later wel weer inhalen. Little did we know dat het Casino inmiddels al door honderden, zo niet duizenden Nederlanders bezet was…

Het was erg warm vooral onderaan de klim, maar ik ging als een speer hoewel ik toch wel verbaasd was dat ik zo snel boven was: net over de 57 minuten (alleen de klim), met de handrem er nog op…

Dat Paula en Riet me niet ingehaald hadden vond ik ook al verbazingwekkend, maar toen die na een minuut of 20-25 nog steeds niet in zicht waren, heb ik ze maar gebeld. Bleek dus dat het boodschappen doen ‘ietsjes langer dan gepland’ had geduurd vanwege de drukte…

Er was overigens ook al een behoorlijke drukte bij het Palais des Sports, maar veel te beleven was er nog niet. Afijn, de kop was er af en ik kreeg zowaar weer wat vertrouwen.

Zondag moest ik natuurlijk kijken of de benen echt zo goed waren, maar ik nam nu de route via Villard-Reculas. En dat bleek echt de moeite waard: ten eerste was die klim lekker rustig vergeleken met de toenemende drukte op de ‘klassieker’ en ten tweede is het uitzicht op die klassieke route (na Villard-Reculas) werkelijk spectaculair. Ik las ergens dat je van daaraf uitzicht op maar liefst 10 bochten zou moeten hebben, maar die specifieke plek heb ik niet gevonden.

De andere leden van Team AD6 Tweets arriveerden in groepjes ook bij ‘ground zero’ – alleen @WebHaaZ en vader Jan zouden maandag pas arriveren. Zij verbleven echter in Les Sables en we zouden elkaar niet eerder dan dinsdag ontmoeten.

Voor de verandering – en omdat ik toch boven moest zijn voor de stuurbordjes en nog wat AD6 zaken – klom ik maandag de alp nog maar eens op over het klassieke parcours. Het was heel erg veel drukker dan twee dagen eerder en ik deed er ook dik 5 minuten langer over deze keer. Het ging echter nog steeds erg lekker, hoewel ik toch wat twijfelde of ik mezelf niet te veel aan testen was…

Ik kreeg boven ook meteen een fysio behandeling en ook daar werd mij dringend geadviseerd om verder rustig aan te doen. Ik kon na de behandeling trouwens nauwelijks meer lopen, laat staan fietsen, dus ik besloot ’s avonds dan ook om dinsdag nog een rustig rondje met Stefan en Jeroen te fietsen en woensdag zou een rustdag worden.

Dat rondje dinsdag haalden we ook uit het ’30 Itinéraires Cyclo Tourisme’, meer specifiek nummers 1 en 14 of 15. Nummer 1 liep bij het keerpunt (monument) al meteen spaak, omdat de (terug)weg opgebroken was. Vervolgens belanden we nabij Oz natuurlijk op de Croix de Fer en werd Le Mollard niet gevonden (ik denk dat we niet ver genoeg door zijn gereden) – bij de afslag ‘Villaret’ gingen we via de andere kant van het stuwmeer terug, waarna we er nog een tijdrit heen-en-weer naar Bourg aan vast plakten.

Daarna was het tijd om de berg op te gaan, maar dan per auto deze keer. Het was tijd voor de fotosessie en natuurlijk wil je daarbij – zeker de 1e keer – niet ontbreken. Ze waren er (gelukkig) niet alle 8.000 en we hebben toch al heel wat moeten schuiven in de brandende zon om naar tevredenheid van de fotografen gepositioneerd te komen staan…

De woensdag werd dus rustdag voor ons, maar het was wel dé dag voor zo’n 3.000 andere deelnemers. Die troffen het niet, want het regende het grootste deel van de ochtend. Desondanks was het toch geweldig om – bij de startrotonde – te staan en ze voorbij te zien komen vanaf even na 10 uur. Paula en Riet waren vrijwilliger in de winkel aan die rotonde (in de tent) en voor hen vloog de ochtend ook om, zo druk was het daar…

 

D-Day – 7 juni 2012

Vroeg naar bed, geen oog dicht gedaan – nou ja: wel dicht gedaan, maar slapen ho maar – en om 1:30 weer aan de koffie met pannenkoek. Om 2:30 in de auto naar Les Sables, waar ik mij bij het team zou voegen en waarvandaan Jan en Mathilda (@MathildaAlons) in de ene en Paula en Riet in de andere auto naar de top zouden rijden. We hadden een pleisterplaats op zo’n 500 meter voor de finish, nabij het appartement waar de gezinnen van Marten en Peter (@PetervanderWel – ander team) zaten.

De mannen uit Les Sables konden pas vanaf 4 uur ontbijten, dus ik zwaaide Marten en Peter uit die daarop niet wilden wachten, mediteerde wat, schoof aan bij het ontbijt en om 4:40 gingen we richting start. Het was aangenaam zacht, rond de 12 graden en het regende niet. In Bourg werden we een beetje vreemd richting start gestuurd, maar bij een bocht in het dorp moesten we wachten op de volgende groep en dan mochten we daarachter aansluiten.

Nummer 1

En om 4:58 was het dan zo ver: we vertrokken! Richting de voet van de klim onder begeleiding, door een haag van duizenden supporters en dan kan de dag al niet meer stuk.

Zodra de weg omhoog loopt, rekt het hele peloton zich als een lintworm uit: ik voelde me prima, maar was benauwd voor een overhaaste start, dus ik zette de handrem erop. Desondanks ging ik (alweer) als een speer en met het oog strak op de hartslag was ik met 1:10 – 1:15 boven bij onze rustpost. Een minuut of 20 bijtanken, omkleden, eten en drinken en het ging weer naar beneden voor de 2e.

Nummers 2 en 3

Na krap 2 uur begon ik onderaan aan die 2e klim en die liep net zo als de 1e – binnen de 1:20 boven en weer 25 minuten gerust, op naar de volgende. Na iets meer dan 4:20 begon ik aan die 3e en zo halverwege die klim begon de pijn zich naar binnen te vreten. Ik schrok daar toch van, hoewel het op zich al een wonder was dat ik tot dat moment redelijk klachtenvrij rond had gereden.

Had ik mezelf toch overschat? Dat kon haast niet, want ik reed toch redelijk met reserve. Toch teveel gedold de dagen ervoor? Zou kunnen, dat is achteraf lastig te zeggen natuurlijk – wat ik had gedaan voelde goed, dus dan zul je het toch ook wel goed doen toch?

Ik maakte me zorgen, maar ik kwam een groot deel van Team Arnhems Meisje Fietst tegen, waaronder heldin Myrthe Brak, Mattis Dielesen en Thomas Braun. Dat maakte een hoop goed, maar gezien mijn ‘flow’ kon ik helaas niet blijven hangen en ging ik vooruit (misschien had ik beter toch blijven hangen?) en ik was uiteindelijk toch weer binnen de 1:20 boven.

Nummer 4

Na wederom een korte pauze ging het bergafwaarts voor nummer 4, maar hier ging het tijdens deze klim ook alleen maar bergafwaarts. Misschien was de beklemmende hitte ook van invloed, maar de zwakke punten werden feilloos gevonden om hete breinaalden en andere puntige objecten in te steken en te draaien.

Voor het eerst moest ik met enige regelmaat – om de paar bochten – van de fiets om het rode waas en de misselijkheid weg c.q. onder controle te krijgen. De hartslag was onregelmatig, maar (veel) te laag om nog te kunnen presteren en toen ik uiteindelijk na pakweg 1:45 boven was, nestelde zich het besef dat de (stiekem toch) gedroomde 6 er niet in zouden zitten.

Daniel (2 tot dan), Jeroen (3), Werner en Ronnie (ieder 4), besloten te wachten tot Stefan en Roelof – die met nummer 5 bezig waren – weer terug boven waren om dan gezamenlijk de laatste klim te doen. Ik twijfelde (te lang?), maar gezien het tijdstip van 14:20 moest ik besluiten om naar beneden te gaan, de 5e beklimming te doen en dan maar te hopen dat ik toch zou herstellen en dat de 6e dan nog ergens uit een bodemloze put getrokken kon worden.

Nummer 5

In het dal was het inmiddels nog onaangenamer geworden qua temperatuur, dus de start van nummer 5 viel zwaar, maar de hoop duwde me vooruit. En de passagiers op de virtuele bagagedrager: Hubertus, Fest, Harry, Linda, Ruud en Leontina deden hun best, maar het mocht niet meer baten. Steeds vaker moest ik stoppen, steeds sneller leken de minuten – ik moest binnen de 11:30 (totale tijd) binnen zijn om nog op tijd aan nr. 6 te kunnen beginnen – weg te tikken. Uiteindelijk kon ik niet meer dan 400 – 500 meter verder om dan weer af te moeten stappen; de benen waren niet moe, de kop wilde ook wel, maar de rest stopte ermee.

Bij bocht 5 kreeg ik een SMS-je van Paula ‘Waar ben je, de jongens willen op je wachten’, een eeuwigheid later, na het ronden van bocht 3, zeeg ik in de berm en belde haar op om te vertellen dat de jongens maar moesten vertrekken. Ik zou het niet redden en als je dat eenmaal weet, dan breekt het en lukt het echt niet meer.

Ik heb daar zo’n 10 minuten in het niets zitten staren, ben uiteindelijk de laatste kilometers harkend en nóg 3x afstappend maar het dorp in tenminste fietsend, doorgekomen en voor de laatste keer over de finish gereden: pakweg 2:35 over die laatste klim (dus met afdaling bijna 3 uur).

Het was inmiddels bijna 17:30 dus ik hoefde er al niet eens meer aan te denken… Ik ben in de auto gaan zitten en vrijwel onmiddelijk in een zwart gat gevallen. Toen ik dik 1,5 uur later door Paula wakker werd gemaakt en de jongens boven kwamen, realiseerde ik me niet hoelang er verstreken was.

Het niet kunnen volbrengen van zes beklimmingen en het missen van een laatste gezamenlijke klim deed me wel een beetje zeer, maar we reden in elk geval met z’n allen nog één keer over de finish…

Conclusie

En uiteindelijk gaat het om het grote plaatje, het resultaat van deze editie, die wederom dat van de voorgaande overtreft. Al die fantastische mensen die zich omhoog worstelen, lopend, fietsend, harkend of huilend. Al die supporters die de hele (HELE) dag tot wel 15 uur lang, langs de kant staan aan te moedigen en op te beuren. Vrijwilligers (en toeschouwers) die eten en drinken uit staan te delen, verkeersregelaars, motards en ga zo maar door.

Zoals die wat oudere man en vrouw die met een pollepel of zoiets de hele dag op een deksel stonden te beuken. Of die vrouw in een rolstoel – bij het binnenrijden van Alpe d’Huez – die daar de hele dag haar handen stuk zat te klappen. Je doet jezelf én hen tekort als je niet gewoon enorm trots bent dat jij daaraan hebt mogen meedoen, dat zij daar voor jou stonden.

En dat ben ik dan ook – voor hen, voor mezelf, maar vooral voor Paula die me weer een jaar lang gesteund heeft en die nooit twijfelde. Trots toch ook dat ik er 5 (VIJF!) heb mogen volbrengen – 1, 2 of 6, het maakt uiteindelijk ook niks uit.

Als ik me bedenk dat ik nog niet zo lang geleden zelf in de kreukels lag, de dames en heren medici het voor onmogelijk hielden – en toch op z’n minst zeer onverstandig vonden – dat ik überhaupt aan zoiets zou beginnen en dat ik een paar weken terug nog niet eens zonder mezelf voortdurend onder te spugen één zo’n klim aankon, dan is het inderdaad wel duidelijk dat Alpe d’HuZes speciale krachten (in je) losmaakt.

Ik laat dit nu even bezinken en kom nog een keer met een ‘analyse’ van het event. Het is namelijk niet alleen hallelujah en hoewel ik niks af wil doen aan het evenement an sich of de doelstelling, kan ik het toch niet laten om daar wat kanttekeningen bij te plaatsen. Maar nu even niet en je hoeft dat tzt. niet te lezen hè!

Op bovenstaande foto v.l.n.r.:
Robert Rijnders, Jeroen de Haas, Daniel Kool, Werner Wessels, Ronnie Kluitenberg, Stefan Willemen, Roelof Bruins, Marten Terpstra en Peter van der Wel (Peter is de zwager van Marten en reed officieel in een ander team).

Geïnteresseerd in de Garmin registratie? Die vind je hier.

De beelden van MySports van mijn 5 beklimmingen – niet altijd even duidelijk in beeld en ook een paar fragmenten waarin Roelof en Marten figureren.

Klik hier voor een mooi impressiefilmpje van de Alpe d’HuZes (2012) door Home Made Crap.

Hoofdpagina Team AD6 Tweets’ Alpe d’HuZes 2012 hier.