De Bike Rebels
De Bike Rebels kwam in 2003 voort uit een clubje fanatieke spinners die elkaar ontmoetten in een fitness/revalidatiecentrum in Almere. Vandaar eerst ‘de Spindoctors’ geheten, maar altijd binnen in zo’n zweethok op je spinfiets is toch ook niet alles, dus werden er fietsen ‘voor buiten’ aangeschaft.
Dat waren ‘hybride’ crossfietsen, met MTB eigenschappen en 28″ wielen, waarmee op de weg, in het veld en op het strand werd gefietst. Uiteindelijk gingen de rebels vanaf eind 2004 ook georganiseerde toertochten rijden, zoals de Euro (nu Rabo) Beach Challenge, de Amstel Gold Race en de Elfstedentocht.
Bike Rebel motto: Aut non temptaris, aut perfice – ofwel probeer je ’t niet, ofwel maak je ’t af
Cyclopaat is trouwens een door mijzelf bedachte Bike Rebel geuzennaam: het is een samenvoeging van ‘cyclo'(-sportief) en ‘psychopaat’, of ‘sociopaat’, daar kwam ik niet uit.
De overige rebels hadden ook een geuzennaam – naast Paula, die door het leven gaat als Toerbeest, waren dat:
- Woossie (Henk-Jan, een ‘super wuss’)
- Freeze (Frank, uit Friesland en geen koukleum)
- No Nickname (Geert, die was wars van geuzennamen)
- Sssuperman (Jos, ook een watje maar met wat toerervaring) en
- onze spinning instructeur Koen, bijgenaamd Koenmando.
Op de foto hierboven vlnr: Freeze, Cyclopaat, Toerbeest, Woossie en No Nickname aan de finish van de Elfstedentocht 2005 – Sssuperman werd onderweg wel gesignaleerd maar reed niet mee, Koenmando trouwens ook niet…
The Lone Rebel
Na verloop van tijd viel de club jammer genoeg uit elkaar, maar ik bleef wel toertochten fietsen, de verslagen waarvan je elders op deze site kunt vinden. Tot en met 2011 – 2012 werd dat ieder jaar zorgvuldig gepland, maar sindsdien rijd ik nog maar sporadisch een georganiseerde toertocht.
In 2006 verhuisden wij naar het Limburgse Brunssum, dicht bij het dak van Nederland. In die omgeving kon ik mij heerlijk uitleven op de vrijwel nergens vlakke wegen, met zowel de Eifel als de Ardennen op fietsafstand.
Toch kwam uiteindelijk ook bij mij de klad er wat in hetgeen resulteerde in een behoorlijke gewichtstoename – halverwege 2010 gooide ik het roer om, verloor uiteindelijk dik 20 kilo en ging weer toertochten fietsen als vanouds.
Helaas moesten we – door de omstandigheden gedwongen – in 2012 weer terug naar Almere verhuizen. Ik troost me met de gedachte dat door de polder tegen de wind in beuken ook een goede training is – een elders matige windkracht 4 wakkert hier al gauw aan tot een orkaan…
Nadat ik 2008 aan het ‘echte werk’ had geproefd met als hoogtepunt de Stelvio, raakte ik verslingerd aan het hooggebergte, ondanks het feit dat ik op mijn best een middelmatige klimmer ben.
Inmiddels zijn in diverse landen in Europa de nodige (Alpen) cols beklommen. Het is mij niet te doen om de Strava KOM’s – een notering in het bovenste kwart vind ik al heel wat – maar mijn motivatie is toch vooral de genoegdoening van het boven geraken…
Stelvio, Galibier, Grimsel: adembenemende uitzichten. Dit is waarom ik fiets, de pijn neem ik op de koop toe.
Veel meer over de onzinnige avonturen van mijn alter ego vind je hier, op de Engelstalige site van de rebel.