De eerste keer is altijd de gedenkwaardigste, toch?

Na de stage in de Ardennen, de winterse training (in het veld, op het strand en – onder leiding van Koenmando – ook veel op de spinfiets binnen) waren ze er helemaal klaar voor: de Amstel Gold Race!

Wellicht dat sommigen het als voorbereiding op de Elfstedentocht zagen, maar die is helemaal ‘plat’ – de AGR heeft echte bergen.

(Ja, de Limburgse heuvels waren toch net als de Ardennen, dus dat waren bergen – alleen C. moest er schamper om lachen, temeer daar ze ook nog eens slechts 100 km zouden rijden en dat parcours, zo had hij uitgevogeld, ging voornamelijk door midden Limburg…)

Afijn, achteraf was deze AGR voornamelijk gedenkwaardig vanwege het miserabele weer (zelfs de Bike Rebels hebben een grens aan hun vermogen om in de ijskoude regen lol te trappen) en vanwege de totale mislukking om als groep de tocht te volbrengen.

Het was trouwens ook de laatste AGR die als ‘Bike Rebels’ gereden werd, maar dat had andere oorzaken…

C. probeerde er in 2005 toch nog een mooi verslag van te maken; de goede ervaring bij de ‘ergens halverwege’ gelegen fietswinkel, leidde in 2007 tot aanschaf van nieuwe racers aldaar.

Dat was namelijk bij Jos Feron…

16 april

Lekker weer was het, graadje of 10, miezerige regen…

Ja, echt weer voor een fijn stukje fietsen door het schitterende Limburgse landschap.

En dat terwijl we donderdags en vrijdags nog dachten dat de zon zou schijnen – je moet er niet aan denken, toch?

Die watjes van een profs vonden het de dag erna ‘slecht weer’ omdat het een beetje mistte – het regende toen nauwelijks meer hoor!

Nadat ze nog even hadden zitten wachten of het nog harder ging regenen, vertrokken de Bike Rebels stipt om twintig over negen voor hun rondje.

Reeds op de 1e helling reed ons Toerbeest haar onplatbare achterband aan flarden.

Leuk hoor, die Schwalbe Marathon Plus, maar als je binnenband ploft, sta je toch raar te kijken.

Alleen C. had trouwens in de gaten dat ze stilstond; de rest was doof voor zijn gefluit.

Omdat ze aankondigde er dan maar meteen mee te stoppen, reed hij uiteindelijk dan ook maar door, op jacht naar de rest van de groep, die hij een kilometer of wat verder dan ook vloekend weer achterop reed.

Natuurlijk ging T. toch stiekem bij de nota bene net voorbij gereden fietswinkel de band vervangen, zodat wij later pas vernamen dat ze achter ons zat en toch doorreed.

Relatief gezien was onze ’totale malheur’ van de dag verder trouwens erg laag: alleen No Nickname reed zijn ketting er op de Maasberg een keer af, verder was er geen mechanische (domme) pech.

Na een kilometer of 40 bleek dat Debbie (van Koenmando) het niet ging redden en zij volgden van daar af een andere, kortere route.

Ergens halverwege stopten Woossie en Cyclopaat bij Jos Feron voor het aankopen van nieuwe (droge!) kleding, waarbij No Nickname en Freeze doorreden (alleen Freeze had zich natuurlijk tot in de puntjes en dus goed voorbereid en had nergens last van).

Tot ontsteltenis van de weer opgewarmde twee, bleek het wachten op Toerbeest tevergeefs: zij was – verkleumd en blind voor de omgeving, dus ook voor de betreffende wielerzaak – inmiddels voorbij gereden en reed op eigen kracht de rit uit.

De intentie om als groep de tocht uit te rijden, moesten we dus al snel laten varen. En dat met mobieltjes in de zak: je zou toch denken dat we dat beter hadden kunnen coördineren…

We hopen dat het tijdens de Elfstedentocht wél lukt.

Afijn, ruim voor het ‘happy hour’ was eenieder binnen en kon het glas geheven worden.

Jammer dat er niet van alle Bike Rebels foto’s zijn gemaakt (minpuntje voor de organisatie), maar de medailles hangen er mooi bij…