17 mei
Die weergoden hebben zeker ruzie met de fietsgoden… Was het de afgelopen pakweg twee weken prachtig weer, de nacht voor LM begon het te regenen en – met uitzondering van een paar ‘regenvrije’ maar beslist niet droge periodes – bleef dat de hele zaterdag zo.
Ach ja, als je eenmaal nat bent, is er meestal toch best te fietsen, zeker als de temperatuur niet al te onaangenaam is. En dat was dan ook niet zo – een graadje of 15 denken we en niet bijster veel wind. Alleen ergens rond een uur of één was het een poosje erg onplezierig, met als gevolg o.a. water in de schoenen, maar toen het wat beter werd, werden de doornatte kleren verwisseld voor droge en ging het weer prima. Ja, dat Toerbeest niet mee kan rijden, is dan eigenlijk wel weer een voordeel…
Afijn, vroeg van huis vertrokken voor de pakweg 13 km naar Landgraaf en daar aangekomen natuurlijk maar gelijk door de start gereden. ‘Draaien en keren’ stond er op de website en dat was met name in het begin behoorlijk zo. Om kilometers te maken werd er ook op het plateau rond Ubachsberg – Elkenrade – Eys behoorlijk ‘gelust’, maar de klimmetjes waren allemaal bekend.
Tegen de tijd dat we – in de beklimming van de Vrakelberg – op de foto werden gezet, hadden we trouwens al een stuk of 50 ongelukkigen langs de kant zien staan met een lekke band. Dat krijg je natuurlijk met regen en we hoefden niet lang te wachten of we waren ook aan de beurt. Net de Oude Elkenraderweg bedwongen en Lou reed lek. In totaal hadden we ‘slechts’ vier lekke banden vandaag, Kees twee keer en Lou en Ton elk één. Inderdaad, C. hield het ook niet droog vandaag maar lek reed hij niet 🙂 Het totale aantal lekke banden zal wel in de duizenden gelopen hebben…
T. stond met de eerste verversingen bovenop de Cauberg, waarna we af spraken elkaar bij de abdij van Val-Dieu, waar de 2e controle was, weer te ontmoeten. Dit was na de volgens C. mooiste beklimming van de dag, de Rullen, met een prachtig kasteeltje / landhuis op de top, waarvan de bewoners een wel zeer bijzonder uitzicht hebben. In de Moulin du Val-Dieu werd koffie met appelgebak genuttigd (op z’n Belgisch en ietsjes te koud geserveerd – de koffie was goed), waarna het weer verder ging.
Wel was het even doorbijten, omdat niet alleen de regen met bakken naar beneden kwam, maar de Grijze Rots ook verrassend snel op de route bleek te liggen en het gebak nog niet geheel was gezakt. Toch niet goed op het routekaartje gekeken dus en de Kosenberg naderde ook nog eens met rasse schreden. Dat was het enige obstakel waar C. nog nooit overheen was gefietst en die leek met 17% maximaal en 8% gemiddeld de grootste kuitenbijter van vandaag te worden. Toch viel dat best mee (of tegen) en we waren alweer ‘op de terugweg’ richting Landgraaf…
C. reed richting het Bovenste Bosch stug door toen er achter hem blijkbaar werd geroepen dat er weer één lek gereden was – halverwege de klim vertrouwde hij het niet en na een paar minuten gewacht te hebben, keerde hij weer om en vond de rest van het gezelschap uiteindelijk terug (Ton had inderdaad lek gereden).
Na de Camerig en de Vaalserberg werd van kleding gewisseld – C. was destijds bij die ‘legendarische’ 1e AGR niet, maar nu dus wel goed voorbereid en had ook de andere heren van harte uitgenodigd om verschoningen in de auto te leggen. Dat beviel eenieder uitstekend en misschien dan niet fluitend, maar toch relaxed werden de laatste ‘regenvrije’ kilometers voltooid.
Natuurlijk deed de Rohrberg een beetje pijn en was men in meerderheid blij dat Huls niet via de moeilijkste weg genomen werd. En ook het Imstenrader Bos leek moeilijker dan ’s ochtends (toen het dan ook een afdaling was), maar ach, we waren er bijna. In de laatste kilometer had Kees zijn tweede lekke band van de dag en op weg naar huis werden we ook weer getroffen door de regen, maar de douche was lekker warm…
Totaal voor vandaag ruim 182 km – de tocht was 156 (met de extra Bovenste Bosch lus) en Brunssum – Landgraaf v.v. is 26 km. De hoogtemeter gaf 2.645 aan, waarvan volgens officiële opgave 2.390 uit het reguliere parcours.
Voorbereiding
Van Woossie hoor je natuurlijk niks dan oorverdovende stilte, zo tussen begin december en half mei. In die periode – met name in december en januari – is de inschrijving voor de AGR en Limburgs Mooiste. Hij houdt zich dan angstvallig stil, veinst een winterslaap, totdat hij van zich laat horen, als Toerbeest jarig is. De AGR is dan al verreden en de inschrijving voor LM of Jean Nelissen gesloten…
Ach, Cyclopaat is het wel gewend om alleen te rijden – hij had dit jaar geen zin in de AGR en kon bovendien niet in dat weekeinde, dus werd voor het – naar verluidt zeer aangename – alternatief gekozen: de Rode Lus van Limburgs Mooiste.
Op het laatste moment vond hij trouwens een paar toerfietsers in het fitnesscentrum waar hij en T. tegenwoordig trainen. Ton, Lou en Kees fietsen elke week 2x – op woensdagavond een uurtje of twee geaccidenteerd en op zaterdag een uur of vier door het Limburgs massief. Met hen werd een tochtje van bijna 100 km gemaakt op 3 mei en dat beviel prima, met als gevolg dat ze samen LM rijden dit jaar.
Lou is navigator en bedenkt de routes, maar de LouLou hapert wel eens en zo kom je ook aan je kilometers 🙂 In ieder geval werden een paar uitdagingen uit LM genomen, hoewel zowel de Camerig als de Eyserbosweg er niet tussen zaten vandaag. In Wittem werd de traditionele koffie met vlaai genuttigd, waarna het (dus) niet rechtsaf ging naar Eys, maar rechtdoor richting Dodeman. Na bijna 100 km gingen de fietsen weer in de berging…
De week daarna zaten T. en C. – met zoon Bert – van maandag t/m vrijdag(ochtend) voor een midweek in het Landal Greenparks complex van Hoog-Vaals. Een prachtige uitvalsbasis voor wat mooie tochten, hoewel meestal opgedeeld in een stuk voor watjes (met Bert in de ochtend) en een stuk voor idioten (alleen voor C. in de middag).
Nadat Bert vrijdags met de tong op de schoenen weer naar Almere was vertrokken, reed C. zondag en maandag nog twee stoere rondjes. In totaal werden in een week derhalve 5 ritten voor krap 600 km en 6.200 hoogtemeters gemaakt. Daarna vond hij het welletjes en de rest van week werd gerelaxt…