Toertochten 2007
Over 2007 kunnen we – qua toertochten – kort zijn: de AGR en de ‘Klimtoertocht over de Veluwe’ (i.p.v. de JJC). Cyclopaat dartelde wel dapper, maar meestal in zijn eentje, door het Limburgs Heuvelland, met af en toe een snufje Ardennen. Uiteindelijk werd er zelfs nog een heuse ‘hoogtestage‘ belegd in Brunssum e.o., met Woossie nota bene. Die was toen nog voornemens om in 2008 ‘de AGR en zo’ te rijden…
Eigenlijk alleen nog vermeldenswaard dat in Oostenrijk de aanleiding tot de definitieve doorbraak voor C. in het hooggebergte werd gevonden, alhoewel die pas in 2008 gestalte kreeg…
Klimtoertocht over de Veluwe
3 juni 2007
De Jan Janssen Classic konden ze helaas niet rijden dit jaar: Cyclopaat en Toerbeest zaten in Kopenhagen voor het EK mahjong en Woossie zat in Amerika voor zijn werk. Maar de door de Driebergse Toerclub DTC georganiseerde Klimtoertocht over de Veluwe was één groot déjà-vu voor onze helden.
Het parcours volgde namelijk grote stukken van die JJ Classic – soms weliswaar in omgekeerde richting, maar daarom niet minder herkenbaar. Zelfs het fotopunt van de JJ Classic zat er in, maar dat was nu geheel verlaten, zeg maar vandaagstaiknietopdefoto.nl’…
Woossie was door het ‘succes’ van de AGR wat overmoedig geworden en had stoer geroepen dat 110 geen probleem moest zijn. Daarop had C. natuurlijk smalend opgemerkt dat de 140 dan toch een meer voor de hand liggende keuze zou zijn, maar wederom was dat tegen dovemansoren. En dus gingen de heren voor de 110 km om 9:20 van start.
En om 13:55 waren ze weer terug – onderweg slechts 3x verkeerd gereden vanwege onduidelijke, of door onverlaten ‘aangepaste’ bewegwijzering; veel meer valt er niet te melden. Nou ja – Cyclopaat was natuurlijk behoorlijk pissig dat de Posbank niet eens in het parcours van de 110 bleek te zitten en was de rest van de middag dan ook niet te genieten. Woossie was evengoed moe en voldaan en de organisatie was verder natuurlijk gewoon goed.
En dus was de medaille weer een aanwinst – daarvoor moesten ze volgens de site 1.000 hoogtemeters overwinnen, de boordcomputer kwam niet verder dan 896. Qua kilometers klopte het wel: 113 volgens de routebeschrijving en 117 volgens de Cyclomasters, maar mét 3 foute slingers…
AGR
21 april
Met een bekkeninstabiliteit is het slecht fietsen; Toerbeest wilde wel maar kon gewoon niet en dus moesten Woossie en Cyclopaat het alleen doen dit jaar. Hoewel: T. was wel de barmhartige Samaritaan onderweg. Ze wachtte 2x met verse bidons en versnaperingen en dat gaf met name W. de broodnodige ‘rustmomenten’…
Met de auto tot station Valkenburg gebracht (C. wilde fietsend – “het is maar 17 km!”) en weer waren die watjes rond 7:45 in hun lange kleding bij de start; het was rond de 3 graden op neushoogte en dan weet je het wel. Het was natuurlijk wel prachtig weer en dat bleef het ook – was de AGR in het ‘vertrouwde’ weekeinde gereden, d.w.z. een week eerder, dan was het waarschijnlijk weer te warm geweest. Het is ook nooit goed…
Los van wat kleine wijzigingen, was de route natuurlijk nagenoeg gelijk aan die van 2005 en aangezien C. de 100 de afgelopen tijd regelmatig volgens parcours had afgelegd (de 150 ook trouwens), ging het bijna met de ogen dicht. Hoewel de bewegwijzering overigens weer niks te wensen overliet en ook de vrijwilligers hun werk wederom uitstekend verrichtten!
Rond 9:15 werd de eerste bevoorrading ter hoogte van Jos Feron bereikt. Daar waar 2 jaar geleden nog uitgebreid werd geshopt voor droge kleding en waar zowel C. als W. onlangs hun nieuwe racemonsters hebben aangeschaft, stond T. nu met een lekkere krentenbol en gevulde bidons.
Zonder kleerscheuren werd de ‘echte ravitaillering’ bereikt, waar dus niet werd gestopt en om 11:15 was bovenaan de Bergseweg (Ubachsberg) de 2e bevoorrading van onze T. Woossie had ondertussen de rust hard nodig, want die Wachelderberg viel ‘m ook al niet (meer) mee.
Met enige vrees keek hij dan ook uit naar de ‘hel’ die hem de laatste 20 – 25 km te wachten stond: Fromberg, Keutenberg en Cauberg – C. deed lekker vrolijk bij dat vooruitzicht, maar droomde ondertussen wel van de Camerig en het Drielandenpunt…
Ach en de rest is geschiedenis. W. kwam de Keutenberg helaas weer niet fietsend op, maar werd aan de voet gehinderd door één lopende MTB-er links, één rechts en een verkeerd schakelende prutser in het midden. C. ook, maar die heeft toch meer ‘macht’ en hij demarreerde er kunstig voorbij. Een praatje met de fotograaf in het voorbijgaan, leerde dat pakweg 65% er sowieso niet tegenaan rijdt…
Vervolgens het redelijk ‘windstille’ plateau over gefietst en bovenaan de Daalhemmerweg een minuut of 10 gewacht tot T. en de buren Annie & Jo in positie waren aan de meet. Lekker de Daalhemmerweg afgejakkerd en de Cauberg was een makkie; zelfs W. deed er nu maar 4 minuten over!
Uiteindelijk werd om 12:35 de finish gepasseerd; netto rijtijd ditmaal 3:49 over de 94 km, hoewel onze boordcomputers maar 92,7 km aangeven. Dat is 24,6 km per uur, of 24,4 volgens onze Ciclomasters…
Toerbeest ging ook mee op de groepsfoto en die lummels moesten natuurlijk met alle rondemissen worden vereeuwigd – ’t was weer mooi dit jaar en Woossie mag trots zijn op zijn prestatie.
Voorbereiding AGR
“C. durft het nog niet hardop te zeggen, maar verwacht dat de Bike Rebels volgend jaar voor de 200 km inschrijven” – zo sloot hij het verslag van vorig jaar af… Niet dus – door diverse omstandigheden wordt dit jaar noodgedwongen gekozen voor de 100 km.
Afijn, voordeel is natuurlijk wel dat C. en T. tegenwoordig zowat op de Cauberg wonen, dus stages hier kosten niet veel meer… Bovendien is er een heuse Tacx Flow aangeschaft, dus de strenge winter van 2006 – 2007 hebben ze lekker binnen doorgebracht 🙂
Nu het weer eindelijk wat beter wordt, kan er volop tegen bijvoorbeeld de Camerig opgereden worden – die wordt in het boekje ‘Bergop in Nederland’ als zwaarste ‘beklimming’ vermeld. Vorig jaar dreigde T. daar nog – halverwege bij Buitenlust – af te stappen…
Vooral C. is in z’n element en die heeft de hele Zuidoost hoek van Limburg al bedwongen. Met name rondom Elkenrade – de ‘kring’ tussen Wijlre, Eys, Ubachsberg en Ransdaal – is het een lust om te fietsen.
Nou ja, voor hem dan – lekker beuken en steeds is de koffie dicht bij. Trouwens, ook die lange is regelmatig in het Limburgse te vinden en doet dapper zijn best om op tijd voor de AGR in vorm te zijn. Op de Cauberg werd hij er trouwens wel afgereden door Bert, de ongetrainde zoon van C.