Deze pagina’s geven een overzicht van het nogal verknipte leven van Robert Rijnders – als je hier per ongeluk terecht bent gekomen, bespaar jezelf het verder lezen: zijn verhaal is niet bijster interessant.
De alter ego’s van Robert Rijnders
Tussen 2003 en 2012 was mijn leven een constant haasje over tussen de alter ego’s ‘de fietser’ (Cyclopaat, de Bike Rebel) en ‘de mahjonger’ (HUmaniac), waarbij ‘de Freelancer’ (eFeen) eigenlijk geen rol speelde, hoewel die wel voor alles betaalde.
Cyclopaat was altijd al de sterkste van het groepje en de HUmaniac is inmiddels uitgespeeld, dus het ging en gaat op deze website dan ook voornamelijk over de capriolen van ‘de fietser’.
Anyway…
De Man
Ik ben van 17 juli 1960 (inderdaad: een zondagskind), getrouwd met de liefste fiets- en mahjongkabouter van Nederland én Portugal, Paula (10 mei 1963).
Uit een eerder huwelijk heb ik een zoon, Bert en die is van van 8 augustus 1991.
Over mijn werk kunnen we kort zijn: dat stelt niks voor.
Lang geleden, toen ik nog doorschrijfboekhoudingen kloppend probeerde te krijgen op van die journaalvellen van 1 m bij 40 cm (zonder Cup-a-Soup moment), ja toen had ik het gevoel dat ik wat moest doen voor mijn geld.
Maar je doet een cursus, meestal zonder afsluitend diploma, maakt toch carrière en voordat je het weet zit je alleen nog maar in de auto te bellen, of in te kleine zaaltjes te vergaderen.
Druk, druk, druk en zo ga je ‘job hoppend’ voor een paar stuivers meer onder het mom van ’toe aan een nieuwe uitdaging’ van baas naar baas.
Uiteindelijk waren die er niet meer, aangezien ik binnen mijn (beperkte) mogelijkheden al rap ‘de top’ bereikt had.
En echt tevreden was ik ook niet, want je verdient dan wel een bom duiten, maar er wordt toch een bepaalde regelmaat van je verwacht als je voor een baas werkt.
Bovendien wordt er ook nog eens van je verlangt dat je bij nacht en ontij je mobiel opneemt en desnoods tijdens je vakantie halsoverkop terugkeert naar de kantoortuin.
De nasleep van een auto-ongeluk in 2002, met een lange revalidatie en de toch nog geforceerde terugkeer naar de ‘waan van de dag’ daarna, maakte een eind aan deze onverantwoorde manier van leven.
In retrospectief is alles vaak veel duidelijker en ik deed de deur naar een terugkeer in het ‘reguliere banen verkeer’ op slot.
Sindsdien ben ik ‘zelfstandig ondernemer’ (de Freelancer dus) en al met al doe ik tegenwoordig alleen nog maar waar ik zin in heb.
Behalve nieuwe inzichten m.b.t. een ‘verantwoorde manier van leven’, is de ontmoeting met de liefde van mijn leven het belangrijkste dat de turbulente start van de 21e eeuw mij gebracht heeft.
En aangezien zij mij door dik en dun bijstaat en nooit ver van mijn zijde wijkt tijdens mijn idiote fietsavonturen, bleek dat gouden randje wel meer dan een onverwachte / onverdiende bonus…
Iedereen moet sterven, maar niet iedereen leeft. Dankzij jou besef ik iedere dag dat ik leef.
De Bike Rebel – fietser “par accident”
Eén van mijn favoriete hobbies is (toer)fietsen. Waar ik in mijn schooltijd nog dagelijks flinke afstanden aflegde tussen school en huis, gingen verplaatsingen op den duur alleen nog maar per auto en werd er op een gegeven moment bijna helemaal niet meer gesport.
Tijdens het revalidatieproces in 2002-2003 werd onder meer aan de conditie gewerkt en ging ik weer fietsen – eerst binnen, daarna ook buiten – en dat ben ik sindsdien blijven doen.
Sinds 2004 werd er – eerst met de Bike Rebels, later alleen – deelgenomen aan veel bekende georganiseerde toertochten.
Na een paar ‘kwakkel jaren’ en een forse gewichtstoename besloot ik in 2010 ‘een tandje bij te schakelen’.
Met name 2011 en 2012 waren ‘gedenkwaardige’ jaren, vanwege het grote aantal (toer)tochten en vooral vanwege de voorbereiding op en de deelname aan de Alpe d’HuZes. Inmiddels heb ik de toertochten wel gezien en wordt er weinig meer gepland; liever trek ik er – begeleid door Paula – zelf op uit in de Ardennen of de Eifel en plan idiote expedities naar de Alpen.
Meer over de Bike Rebel hier.
De Drie Wijzen – mahjongende HUmaniac(s)
Verder speelden we tussen eind jaren 70 en pakweg 2012, 2013 regelmatig een potje mahjong. En regelmatig is daarbij een understatement…
Los van het huiselijk geweld, deden we sinds midden jaren 90 ook mee aan (inter)nationale toernooien en daarbij werden met enige regelmaat successen geboekt.
In verband met ‘missie Alpe d’HuZes’ gingen mijn mahjongactiviteiten m.i.v. 2011 op een laag pitje. Tijdens het OEMC van 2011 stelde ik mij niet herkiesbaar als president van de European Mahjong Association en begin 2012 trad ik ook af als voorzitter van de Nederlandse Mahjong Bond.
Eind 2014 waren “we” er wel een beetje klaar mee.
De actieve (familie)leden van de club zijn overleden en de laatste ontwikkelingen deden mij besluiten de Drie Wijzen “op te doeken” en mijn lidmaatschap bij de bond op te zeggen.
Wil je (toch) iets meer weten over het ‘spelletje’ en onze mahjongavonturen, klik dan hier.